Το blog αυτό δεν ήθελα να «καταντήσει» ημερολόγιο, του στυλ "σήμερα ήταν μία από τις ημέρες που θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μου...."
Όμως για κάποιο λόγο, βαρέθηκα να γράφω για τον Πετρομήτσο. Έτσι και αλλιώς είναι πολύ μακρινή εκείνη η εποχή και όπως συμβαίνει πάντα, έχω κρατήσει μόνο τα καλά. Τα οποία παρεπιπτόντως μου φαίνονται-πάλι-πολύ περισσότερα από τα άσχημα. Δεν έχασα, μάλλον κέρδισα, γενικώς λέμε...
Από την άλλη σκέφτομαι, ώντας και πρακτικός άνθρωπος, ότι δεν μπορώ να περιμένω πότε θα κάνει κάποια παπαριά του λόγου του, ώστε να έχω να γράψω. Βαρέθηκα να ασχολούμαι, πως το λένε??? Έχω πολλά περισσότερα θετικά πράγματα να στριμώξω στην κεφάλα μου, παρά την εικόνα εκείνου και της παρέας του. Πετρομήτσος τέλος, λοιπόν. Τουλάχιστον μέχρι να συμβεί κάτι συνταρακτικό και αξιοσημείωτο από μέρους του, που δεν το βλέπω σύντομα...
Από σήμερα δεν υπάρχει concept. To blog είναι ανοιχτό σε όλα τα θέματα, τόσο από μένα όσο και για για όλους σας. Αυτό σημαίνει ότι γράφω-ετε ότι θέλουμε. Τα blogs που μου αρέσουν είναι «χύμα», έτσι πρέπει. Όποιος δεν γουστάρει, φρεσκάρει και τα Αγγλικά του πατώντας το κουμπί που λέει «next blog». Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας που το να ασχολούμαστε με τον Πετρομήτσο φαντάζει, ηλίθιο τουλάχιστον. Έπειτα, σκέφτηκα ότι τα ημερολόγια δεν είναι καθόλου άσχημα. Δεν υπάρχουν πιο «συμβεβλημένες» με την πραγματικότητα καταστάσεις, από αυτές που τελικά μας συμβαίνουν. Αυτές που μετά από κανά μήνα τις λέμε και εμπειρίες. Ναι ναι, για αυτές αξίζει να γράφουμε. Είμαστε ότι ζούμε... (και όχι ότι τρώμε!).
Επίσης θα γράφω στην καθομιλουμένη(...αυτή που μιλάμε δηλαδή..), οπότε το λεξιλόγιο μπορεί να προκαλέσει και ξαναοπότε απομακρύνετε τα παιδιά από την τηλεόραση. Αυτά....

Παρασκευή 19/01/07, 02:40, Ν. Σμύρνη

"Ένα σφηνάκι για το δρόμο ρε!". "Ε, άντε βάλτα τι με κοιτάς?? Γιάννη κάνε ταμείο και πάμε για νάνι...και πες στη Δήμητρα να καθαρίσει το bar να είναι έτοιμο αύριο".
Προσγειώνεται μπροστά μου το δέκατο σφηνάκι tequila της βραδιάς. "Γεια μας! "
Το πίνω χωρίς να μου κάνει κάποια αίσθηση πλέον. Σήμερα πέρασα καλά. Ακόμα δεν μπορώ να το δω σαν δουλέιά αυτό το ευχάριστο διάλλειμα. Κάθε μέρα, νύχτα μάλλον, είναι διαφορετική. Αλλά, αν και φεύγω τόσο κουρασμένος, όταν ξαναμπαίνω στο μαγαζί γουστάρω και ξέρω ότι θα περάσω super. "Άντε καλό βράδυ!", φεύγω. Μπαίνω στο αυτοκίνητο.

Παρασκευή 19/01/07, 03:00, Βασιλήσης Σοφίας

Κίνηση ρε πούστη. Λες και είναι 11 το πρωί. Από την τελευταία φορά που συναντήθηκα με το κρεβάτι μου έχουν περάσει 22 ώρες. Άντε να δούμε πότε θα πάμε σπίτι μας...
Τα νεύρα που ξεκινούν από τους αμφιβληστροειδείς των ματιών μου και καταλήγουν στο ήδη θολωμένο κεφάλι μου σκανάρουν την περιοχή για μπλόκο-αλκοτέστ. Χτυπάει το κινητό. "Ναι?". "Έλα η Δήμητρα είμαι, μην πας από Μεσογείων γιατί έχει αλκοτέστ και δεν είσαι για τέτοια φάση τώρα...". "Ok ευχαριστώ τα λέμε tomorrow" απαντάω με όλη την πρωτοτυπία που κατάφερα να συγκεντρώσω εκείνη τη στιγμή. Πριν προλάβω καλά καλά να κλείσω το τηλέφωνο ακούω ένα μπαμ. Τον ξέρω αυτό τον ήχο, είναι τρακάρισμα, τον έχω ξανακούσει. Έξω από το Hilton μαζεύεται κόσμος, ένας ταρίφας τα «κατάφερε» πάλι, ευτυχώς χωρίς τραυματισμούς...Όμως ο άλλος «ψάχνεται» και έχουν βγει από τα αυτοκίνητα σε "θα σου γαμήσω..." mode. Τελικά πλησιάζουν και άλλοι, τους χωρίζουν "έλα, έλα ηρεμήστε, έχετε κόψει όλη την κυκλοφορία, πηγαίντε στη άκρη να πλακωθείτε..."
Και ξεκινάμε...

Παρασκευή 19/01/07, 03:07, Κηφισίας, Intercontinental, φανάρι.

Πορτοκαλί, κόκκινο, φρένο(έχετε δει τα νέα προστίματα??).
Όταν οδηγώ μετά τις 02:00, κάθε κόκκινο είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τσιγάρο...ανοίγω το παράθυρο...
"καλησπέρα" ακούω μια φωνή. "Καλημέρα" λέω στη φωνή και γυρίζοντας βλέπω την κάτοχό της...Περίπου 30-35, κυριλέ ύφος και στυλ...και...απίστευτη!! Κολλάω..."Από το Hilton είμαι δίπλα σου, μου λέει..."
"Sorry, αλλά είμαι πολύ κουρασμένος, λέω(τι να πω???), και επειδή μόλις σχόλασα και έχω πιει δύο ποτάκια δεν το κατάλαβα.
Πράσινο το φανάρι. Ωχ..Τώρα??. "Σταμάτα στην εκκλησία" μου φωνάζει, περνώντας μπροστά μου με alarm. Τι γίνεται ρε γαμώτο...προσπαθώ να καταλάβω αλλά εις μάτην. Όταν πάρκαρα με alarm πίσω από το 206 της("κλασσικάααα ρε μαλάκαααα!!!" θα έλεγε ένας φίλος μου) γνώριζα τα εξής: Σύμφωνα με τις έως τώρα εμπειρίες μου, που λέγαμε και πιο πριν, τρία ήντουσαν τα ενδεχόμενα:
α) Πετιούνται από τη γωνία 3 αλμπάνια-συνεργοί της με περίστροφα, με δέρνουν και μου παίρνουν λεφτά και αυτοκίνητο.
β) Ανταλλάσουμε τηλέφωνα, βγαίνουμε και τελικά αποδεικνύεται οτι ήταν η γυναίκα της ζωής μου που έλεγα ότι δεν υπάρχει...
γ) Κάποια από τις πρώην μου, έχει βάλει αυτή τη θεά να με «παίξει» και ξαφνικά θα πεταχτεί από τη γωνία αλα Cheaters κάνοντάς με ρεζίλι στους φίλους μου που θα έχει ειδοποιήσει από πριν για να με εκδικηθεί.
Αμ δε....
Δεν πήγαινε όμως κάπου αλλού το μυαλό μου. Τι συμβαίνει γαμώ την τρέλλα μου...?? Ανοίγει η πόρτα της. Θα προσπαθήσω να παραμείνω ψύχραιμος για να σας περιγράψω τί αντίκρυσα, και απευθύνομαι κυρίως στους άντρες εξ υμών. Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο..!!!
Μετά από το απαραίτητο για την ιστορία μας σχόλιο-κριτική συνεχίζω.
"Γιατί με κοιτάς έτσι??" μου λέει και συνειδητοποιώ ότι έχει περάσει ένα λεπτό χωρίς να έχω κάνει ούτε για λίγο επιστροφή στην πραγματικότητα. Αλλά από την άλλη δεν διακρίνω και κάτι ύποπτο... Ούτε αλμπάνια, ούτε κάτι άλλο περίεργο τελος πάντων. Αλλά κάτι πρέπει να πω, γιατί μέχρι τώρα είμαι σαν το Γιάννη το Μουγκό. "Σε ξέρω από κάπου ή απλά την πέφτεις στον κόσμο στο δρόμο??" Ωραία...κάλυψα παν ενδεχόμενον και πρόσθεσα και το στοιχείο του χιούμορ που πιάνει πάντα, σκέφτομαι...
"Όχι δεν με ξέρεις" μου λέει, "και απλά θέλω να με γαμήσεις απόψε...".
Η Κηφισίας εξαφανίζεται, βρίσκομαι σε μία ερημική τροπική παραλία, με κόκκινα νερά όπου ακούγεται το "What A Wonderful World". Κοιτάω μπροστά μου και εκείνη είναι ακόμα εκεί, αλλά στη θέση του προσώπου της υπάρχει ένα τεράστιο ερωτηματικό, το οποίο και με βοηθάει να ψελλίσω: "τι θέλεις να σου κάνω???" χωρίς να ενδιαφέρομαι αν δείχνω έκπληκτος, γιατί ναι, έχω μείνει μαλάκας!!
"Κοίτα" λέει "επειδή δεν θέλω να χάνω το χρόνο μου, όπως ούτε και εσύ το δικό σου φαντάζομαι, κατάλαβες τι σε ρώτησα??" Κουνάω το κεφάλι μου και θυμάμαι ότι πρέπει να κλείσω το στόμα μου. "Ναι" απαντάω, "κατάλαβα, αλλά θεωρείς ότι η κουβέντα που κάνουμε έχει κάποιου είδους λογική??". Μήπως έπρεπε να της πω καλύτερα ότι κατά τη γνώμη μου οποιοδήποτε σώφρον αρσενικό στον πλανήτη θα έπρεπε να ευνουχιστεί και να καταδικαστεί εις θάνατον αν της απαντούσε αρνητικά?? Πρέπει να δω που το πάει όμως, έχω συνηθίσει να μου τυχαίνουν όλα τα κουλά, δεν με νοιάζει, θα το πάω μέχρι τέλους ρε πούστη και ότι γίνει έγινε, σκέφτομαι τότε και επιτίθεμαι με όλα τα όπλα...τα οποία μάλλον όμως είναι αμυντικά...

Παρασκευή 19/01/07, 03:20, μέσα σε ένα μαύρο Peugeot 206, στην Κηφησίας με alarm...

"Είμαι η Ιωάννα, 34, γλωσσολόγος και μη γελάς!! θέλω να περάσω το βράδυ μαζί σου από όταν σε είδα, χωρίς καμμία δέσμευση και χωρίς τίποτα άλλο...σε κάλυψα??" μου λέει, "πες ότι είναι η τυχερή σου μέρα !!" γελάει...
Και φυσικά ήταν η τυχερή μου μέρα, αυτό εννοείται δεν χωράει συζήτηση. Αλλά κάτι δεν κολλάει, κάτι δεν μου αρέσει στην ιστορία. Όμως είπαμε, θα το πάω μέχρι τέλους..."οκ" της λέω, "έτσι και αλλιώς θα στη έπεφτα οπουδήποτε σε έβλεπα, οπότε με βγάζεις και από τον κόπο". "Πάμε??
Και πήγαμε...

Παρασκευή 19/01/07, 03:45 Κολωνάκι
"Εδώ μένω" βάζει το κλειδί σε ένα διαμέρισμα του τετάρτου. Από μέσα ακούγεται ένα σκυλί που από το γαύγισμα και μόνο, θα είμαι τυχερός αν είναι μικρότερο από τη γειτόνισα της Χάρυβδης..."Μείνε πίσω" με προειδοποιεί...
Το κεφάλι από το ομορφότερο αλλά και πιο υπερμεγέθες λυκόσκυλο που έχω δει ποτέ στη ζωή μου ξεπροβάλλει πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα με εμφανώς επιθετικές διαθέσεις για την πάρτη μου... "Κάτω Ιβάν" τον διατάζει, και μετά τον αγγαλιάζει και ο Ιβάν λιώνει...λογικό σκέφτομαι...τον νιώθω...
"Με προστατεύει το μωρό μου", μου λέει, "είναι το μοναδικό πλάσμα που νοιάζεται χωρίς να θέλει αντάλλαγμα, τον έχω από κουτάβι!"
Μακάρι η μοναδική απορία μου να ήταν η σχέση Ιωάννας-Ιβάν εκείνη τη στιγμή, αλλά όλα ήταν τόσο τρελλά που καρφί δεν μου καιγότανε και καμμία εντύπωση δεν θα μου έκανε αν η τύπισσα ήταν μάγισα, αστροναύτης, ιπτάμενος γιατρός...Αλλά είπαμε...μέχρι τέλους...
Το σπίτι απίστευτη χλίδα. "Του μπαμπά μου, χώρισε με τη μάνα μου όταν ήμουν 14 και από τότε δουλεύει στην επαρχία και το έδωσε σε μένα" γεγονός που δικαιολογούσε την ύπαρξη των τριών υπνοδωματίων σκέφτηκα...Μπροστά από ένα μεγαλοπρεπές τζάκι, που απορώ πως ξέφυγε από τον Κοκό στο Τατόι, υπάρχει ένα γυάλινο τραπέζι με μαρμάρινα πόδια...
Επάνω υπάρχουν δύο ποτήρια και ένα τεράστιο τασάκι όλα πεντακάθαρα..."λες και με περίμενες" της λέω, αλλά σε δεύτερο χρόνο συνειδητοποιώ το μέγεθος της μαλακίας που μόλις ξεστόμισα, γιατί αν δεν ήμουν εγώ θα ήταν άλλος, οπότε μπράβο στο κορίτσι που προννόησε..."Έφερα και το κρασί" είπε, "όχι άλλο αλκοόλ ρε πούστη..." σκέφτηκα.
Δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι θα επακολουθούσε, ούτε όταν είδα ένα ένα μαύρο ηχομονωμένο δωμάτιο με μαύρους τοίχους, το οποίο "είχε ο αδερφός μου γιατί έπαιζε drums", και είχε στη μέση ένα κρεβάτι με μαύρα σεντόνια και κάγκελα, μαύρα και αυτά.

"Σου αρέσω?" με κοιτάει στα μάτια, "Τρελλά..". "Χμμμ....σου αρέσει το σώμα μου??" "Ειδικά αυτό..." εξηγούμαι...
"Ωραία, γιατί θέλω να με δείρεις παντού, να το καταστρέψεις, να κάνουμε έρωτα και μετά να με πας στο νοσοκομείο", με μία κίνηση βγάζει τη μαύρη κολλητή μπλούζα και μένει γυμνή....αποκαλύπτωντας μελανιές σε όλο το σώμα που μάλλον όμως ήταν στο στάδιο της εξάλειψης γιατί είχαν σκούρο κόκκινο χρώμα.
Το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που βούλωσαν τα αυτιά μου και αυτά που μου είπε μετά τα θυμάμαι διαβάζοντας τα χείλη της. Της άρεσε το brutal, από δεκατεσσάρων χρόνων, ήθελε να της φέρονται βίαια. "Αν δεν με κλωτσήσεις στο στομάχι και να βγάλω αίμα από το στόμα μου, δεν μου αρέσει...θέλω ο άντρας να με βλέπει σαν σάρκα μόνο, τίποτε άλλο...να με ξεφτυλίζει να με πατάει στο πρόσωπο και να με βρίζει, και μετά, όταν τελειώσει, να μου φέρεται τρυφερά, σαν πατέρας....το καταλαβαίνεις???".
Μετά μου έδειξε και τα άλλα δωμάτια. Το ένα ήταν άδειο και παρατημένο σαν αποθήκη. Το άλλο, είχε ένα κρεβάτι γύρω από το οποίο υπήρχε η μεγαλύτερη συλλογή από βοηθήματα, όργανα βασανισμού, σωφρονισμού και άλλα τέτοια...μερικά δεν πάει το μυαλό σου ότι μπορεί να υπάρχουν πάντως...
Αλλά έτσι και αλλιώς, αυτό συμβαίνει με πολλά πράγματα...


Σάββατο 20/01/07, 11:00 το πρωί, σπίτι μου επιτέλους....

Δύο καφέ, δύο ζάχαρη, νερό, ανακάτεμμα έτοιμος, δεν είμαι και σε φάση gourmet τώρα.
Δεν έχω κοιμηθεί ακόμα φυσικά. Όμως αράζω στον καναπέ κάνω παρατηρήσεις και παίρνω σημαντικές αποφάσεις όπως:
Ποτέ να μην ξαναπώ τη φράση "τα έχω δει όλα".
Τίποτα και κανένας δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Τι άλλο θα μου τύχει...
Αν αυτός είναι μόνο ο Ιανουάριος του νέου έτους τι πρόκειται να επακολουθήσει...
Από αύριο θα αλλάξω το blog. Το βαρέθηκα...