Περί blog(s) και άλλα...

Πέραν του οτι ο τίτλος είναι πιασάρικος (μεγαλό ποσοστό σε αποτελέσματα μηχανών αναζητήσεων etc.) το post αυτό γράφεται για κάποιο λόγο.

Επειδή πολλά εσυνέβησαν τις τελευταίες ημέρες, περί των blogs, του κλεισίματος του monitor, του ανοίγματος των αντι-monitor αλλά και άλλα πολλά, κάθησα και σκέφτηκα που λέει και το τραγούδι (λες και όρθια δυσκολευόταν να σκεφτεί η καλλιτέχνις...) ...

Σκέφτηκα γιατί είναι τόσο μεγάλη η μανία με τα blogs και γιατί αυτά κυριαρχούν στη καθημερινότητά μας.

Αρχικά, θεώρησα ότι οφείλεται στη μοναξιά των ανθρώπων, στην απρόσωπη, απόμακρη και κακούργα-πιο πολύ από ποτέ-κοινωνία που μας έχουν αναγκάσει να ζούμε.

Είναι πολύ ωραίο, αλλά και εύκολο, το πρωί που ξυπνάς να φτιάχνεις καφέ, να ανάβεις τσιγάρο και να ανοίγεις τον πισί σου για να διαβάσεις αυτό που δημιούργησε ο ¨φίλος¨ σου την προηγούμενη νύχτα, που μάλωσε με τη γκόμενα, είδε Ευαγγελάτο, πήγε σε μια συναυλία, ότι ήθελε έκανε τέλος πάντων.

Είναι πολύ εύκολο να το σχολιάσεις επίσης, ειδικά όταν μπορείς να το κάνεις ανώνυμα. Μα θα πει κανείς, μήπως και οι bloggers-ιδιοκτήτες επώνυμα γράφουν?? Υπάρχει κανείς που να κυκλοφορεί έξω συστηνόμενος ως kokkinos_laimhs, faia_oysia, Data_Behs??

Η μάλλον υπάρχει, και τον έχουν έξω?? ?Σαφώς και όχι...ανωνυμία και στις δύο περιπτώσεις λοιπόν...αυτό το κρατάμε.

Εκτός από την ανωνυμία το blog σου δίνει και μια άλλη δυνατότητα όμως...ικανοποίηση καλύτερα...Ε, πως να το κάνουμε, καλό είναι, αντί να διαβάζω μόνος μου αυτά που γράφω, να τα βλέπει και κανας χριστιανός για να καταλαβαίνω και εγώ που βαδίζω ως blogger αλλά και ως άνθρωπας....

Μήπως όμως αυτή είναι και η παγίδα?? Η προσπάθεια για συνεχώς μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα?? Μήπως έχουμε μπει σε μακρύ trip, τουτέστιν, μήπως υπάρχει έστω και ένα πολύ μικρό ποσοστό ¨άγχους¨ για το πόσοι θα μας διαβάσουν?? Μήπως και το monitor βοηθούσε προς αυτή την κατεύθυνση, ως η εταιρία μετρήσεων του Ελληνικού blogging?? Μπορεί και όχι. Τελικά καλό θα είναι να γίνουν πολλά τα monitor(s). Σίγουρα πάντως, καλύτερα να υπάρχουν πολλοί κοκκόροι και να αργεί να ξημερώσει, παρά να υπάρχει ένας και να τον πάρει ο ύπνος...

Τα blogs έχουν και κάτι άλλο. Αν π.χ εσένα σου αρέσει να ακούς Dave Brubeck καπνίζοντας ένα Cohiba και πίνοντας ένα 12άρι malt ή blended βρε αδερφέ, σίγουρα θα βρεις ένα blog για να το πεις χωρίς να σε χλευάσει κανείς. Είναι πολύ πιθανότερο δε, αν ψάξεις αρκετά, να βρεις και ένα blog με τίτλο "Brubeckwhilesmokinganddrinking.blogspot.com" για να μιλήσεις και με άλλους που έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα με σένα. Καλά, που λέει ο λόγος, μην αρχίσετε τα search...

Τί θα γινόταν αν αντί να το γράψεις στο blog, τηλεφωνούσες σε έναν οποινοδήποτε φίλο σου και του έλεγες : "Μαλάκα είμαι σπίτι μόνος μου, δίπλα στο τζάκι, ακουώ Brubeck, καπνίζω Cohiba και πίνω και ένα 12άρι κρύσταλλο.." ?????

Στα τέτοια μου?? Και στα δικά μου και όλων μας βέβαια...

Καλή φάση τα blogs λοιπόν...ένα άλλο καλό που έχουν είναι οτι οι περισσότεροι άνθρωποι που γράφουν σε αυτά έχουν αυξημένο δείκτη ευφυίας...Για το τελευταίο δεν έχω στοιχεία, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πάθει σοκ με τον τρόπο και την ικανότητα που μπορούν να εκφράζονται οι ηλεκτρονικοί συγγραφείς και μάλιστα χωρίς να περιμένουν κανένα αντάλλαγμα. Δεν περιμένει κανείς να πληρωθεί για αυτό που γράφει και όμως το κάνει λες έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του όλα τα μύρια του κόσμου, να βγάλει από μέσα του το καλύτερο που υπάρχει... Είναι συγκλονιστικό ορισμένες φορές να βλέπει κανείς πως αντιδρά ο κάθε άνθρωπος στα ίδια ερεθίσματα. Ο ένας μπορεί να δει ένα δελτίο ειδήσεων και να συνεχίσει να τρώει και ο άλλος να γράψει-με αφορμή ένα θέμα του δελτίου- μία αράδα λέξεων που όταν τη διαβάσεις σου σηκωθώνεται άπασα τρίχα διαθέτεις. Creativity το λένε στα ξένα νομίζω. Αυτό που λείπει από όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις της πουτάνας της ζωής μας. Ίσως είναι ακόμα καινούριο το μέσο, ίσως στο μέλλον ¨βρωμίσει¨ και αυτό, δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι κάποιες φορές είναι τόσο δυνατό, όσο και ένα βιβλίο.

Και το αστείο είναι, οτι ο δημιουργός του πονήματος που διαβάζουμε κάθε φορά σε κάποιο blog, μπορεί να είναι αυτός που κόρναρε σαν μαλάκας το πρωί στο φανάρι ή αυτός που μας πέταξε τα σκουπίδια του μπροστά στην πόρτα μας. Δεν αποκλείεται, νομίζω...?????
Όμως ακόμα και αυτό μας ιντριγκάρει, αυτή η πλεύρα της ανωνυμίας.

Τί άλλο έχουν τα blogs...α, βέβαια είναι και λίγο εθιστικά, αλλά σάμπως και όλο το web δεν είναι?? Μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας σε μία μέρα στέρησης αγγίγματος πληκτρολογίου και ποντικιού?? Θα σας την έπαιζε στα νεύρα ίσως?? Σε όλους ημών μάλλον...

Τώρα, αν με ρωτούσατε ποιο είναι καλύτερο, δηλαδή να βγει κανείς με τους φίλους του μία βόλτα ή να μείνει σπίτι να διαβάζει και να γράφει στα blogs των άλλων φίλων του, σίγουρα θα σας έλεγα το πρώτο. Είναι σαν τον μύθο που λένε για την τηλεόραση. Η δύναμή μας δεν είναι το τηλεκοντρόλ, αλλά η πόρτα του σπιτιού μας. Όποτε θέλουμε, τη βροντάμε και βγαίνουμε έξω για να το κάψουμε, δεν αλλάζουμε απλώς κανάλι. Το να αλλάξουμε κανάλι αντιθέτως, θα μας βάλει πάλι στη διαδικασία της δύναμης με το τηλεκοντρόλ και όλο αυτό το πράγμα που καταλήγει σε ένα ατέρμονο zapping στην καλύτερη των περιπτώσεων...

Τι μας λες ρε Data Beh τώρα, δικαίως θα ρωτήσετε...Αφού και εσύ έχεις blog...και εσύ στο κόλλημα είσαι...και εσύ με το άγχος να βρίσκεσαι κοντά σε πισί ανά πάσα ώρα και στιγμή για να απαντήσεις σε κάποιο comment...Ττττςςςςςςς......Το μόνο που ισχύει, είναι ότι έχω αυτό εδώ το blog...Το να πάω δηλαδή για τέσσερις ημέρες στις Πρέσπες, χωρίς notebook και internet δεν θα το σκεφτώ καθόλου σε σχέση με το BigTimeRadio. Ξέρω ότι είναι πολύ καλύτερο(το πρώτο!). Όπως αντίστοιχα, ξέρω ότι είναι καλύτερο (πιο ουσιώδες μάλλον) το blogging παρά το zapping...Ανάλογα με το πού είσαι κάνεις αυτό που σε "παίρνει" σε κάθε περίπτωση. Θα σας πω ότι θα μου λείψετε, θα μου πείτε καλά να περάσω στο ταξίδι, θα πάω εις τας Πρέσπας, θα επιστρέψω, θα έχετε λακίσει οι μισοί και φτου και από την αρχή...Εκτός αν δείτε κανά post που θα ξεκινάει με foto μου στις Όχθες της Μικρής Πρέσπας και με σημερινή ημερομηνία..!! That's the story...

Εγώ αλλιώς το βλέπω το θέμα όμως...Το blog δεν το έκανα, ούτε για να τα χώνω στον Πετρομήτσο (σταματήστε να ρωτάτε, υπάρχει, όπως και ο Αη Βασίλης, αν τον θέλουμε πολύ υπάρχει...), ούτε για να ψυχοθεραπεύω τα κόμπλεξ μου (που σίγουρα θα έχω και εγώ, αλλά όπως όλοι δεν το παραδέχομαι) αλλά ούτε και επειδή έχω πολύ ελεύθερο χρόνο προς διάθεση.

Τον Πετρομήτσο τον έχω χεσμένο, όπως και αυτός εμένα φαντάζομαι και καμμία διάθεση να ασχοληθώ μαζί του δεν θα είχα εάν δεν μου έκανε εντύπωση ως φιγούρα περισσότερο και λιγότερο ως συμπεριφορά...Όσο για τα κόμπλεξ μου, εδώ ακόμα δεν ξέρω ποια είναι, θα έψαχνα για τη θεραπεία τους?? Για ελέυθερο χρόνο τα ξέρετε, ομοιοπαθείς είμεθα όλοι...

Το blog αυτό έγινε με αφορμή τον Πετρομήτσο, όχι με αιτία. Πως να σας το πω...μπορείτε να φανταστείτε σε έναν οδηγό ταξί να ανατίθεται να πλοηγήσει ένα τάνκερ 20.000 τόνων??

Μπορείτε να φανταστείτε το ύφος του στο τιμόνι?? Δεν θα ήταν απίστευτη η ψυχολογία αυτού του ανθρώπου?? Θα κρατούσε κανείς μεγαλύτερη κακία σε αυτόν τον έρημο τον ταρίφα που είπε ναι ή σε αυτόν που του ανάθεσε την πλοήγηση του βαποριού?? Όχι, όχι δεν μπορώ να κρατήσω κακία...συμπάθεια και συμπόνοια ναι...κακία όχι...Άντε, το πολύ πολύ να παραδεχθώ ότι επειδή ο Πετρομήτσος έχει ρεύμα το κάνω και για λόγους marketing...Τι έλεγα?? α, ναι για το blog...Λοιπόν ξέρετε τί μου αρέσει εμένα στα blogs και δη σε τούτο 'δω(επειδή είναι "παιδί" μου όχι τίποτα άλλο)?? Ό'τι για πρώτη φορά στη ζωή μου, γράφω χωρίς να δίνω δεκάρα τσακιστή για το τί θα πουν αυτοί που το διαβάζουν. Και ξέρετε γιατί?? Δεν είναι καθηγητές για να μου το διορθώσουν με τα μαλακισμένα κόκκινα στυλό τους, δεν είναι κακοπροαίρετοι κριτές που με περιμένουν στη γωνία να κάνω τη στραβή...Ξέρω ότι όταν πατήσω στο "publish" τό 'χασα.

Έφυγε από μένα, έγινε όλων και όταν λέμε όλων εννοούμε όλων. Και επειδή κανείς δεν πληρώνει για να το διαβάσει, οι απόψεις έχουν μία ουσία. Μάλλον όλες την ίδια ουσία...

Δεν έχει σημασία το σχόλιο (το comment ντε!) όσο η διαδικασία στην οποία μπαίνει ο άλλος για να το κάνει. Σαν να σου λέει, είμαι και εγώ εδώ, το καταλαβαίνω αυτό που μου λες γιατί έχω περάσει μία παρόμοια ιστορία. Αυτό είναι το ζουμί για μένα. Ούτε τί θα μου πει, αν θα βρίσει, αν θα γλείψει, αν θα γελάσει...Δεν με ενδιαφέρουν αυτά. Με ενδιαφέρει ότι ο άλλος (όχι ο προηγούμενος, άλλος είναι αυτός τώρα) αφιερώνει-σπαταλά-χαραμίζει κάποια λεπτά από τον πολύτιμο σίγουρα χρόνο του για να ασχοληθεί με την πάρτη μου.

Αυτό είναι το νόημα του blogging νομίζω... Τίποτα λιγότερο αλλά και τίποτα περισσότερο...publish.....gone......