PUTA ...JOURNALISMA LOCA....ΚΑΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΙΑ....

Όπως πάντα συμβαίνει, η αφεντιά μου αργεί να πάρει χαμπάρι τα θέματα που καίνε. Από blogs φίλων λοιπόν ενημερώθηκα για το κλείσιμο ενός τέτοιου, επειδή λέει το δημοσίευσε μία εφημερίδα που έκανε ένα αντίστοιχο αφιέρωμα. To blog έπρεπε να μείνει "μυστικό" δεν συνέβη λόγω του δημοσιεύματος και άλλα πολλά...Τούτου δοθέντος λοιπόν, έχει γίνει της πουτάνας στο χωριό μας, γιατί, επειδή έγιναν έτσι τα πράγματα, φταίνε οι δημοσιογράφοι φυσικά, για άλλη μια φορά.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσους δημοσιογράφους έχω γνωρίσει από το 1995 που εργάζομαι. Είμαι ο πρώτος που λέει ότι ναι, οι περισσότεροι είναι αλήτες και ρουφιάνοι. Είμαι ο πρώτος που λέει επίσης, ότι ναι, προκειμένου να έχουν τη "βόμβα", το αποκλειστικό θέμα δηλαδή, είναι χαλαρά διατεθειμένοι να σκοτώσουν και τη μάνα τους ακόμα. Έχω δει σοβαρούς επαγγελματίες να παρακαλάνε κλαίγοντας σαν κοριτσάκια για ένα μονόστηλο ή "μία λεζάντα έστωωω", γλείφοντας ταυτόχρονα από τον διευθυντή τους μέχρι τη γραμματέα του , και κοριτσάκια να ανοίγουν προσχαρή τα ποδαράκια τους για να το πετύχουν. Έχω δει "κολλητούς" να "δίνονται" για πλάκα στο βωμό της προαγωγής. Έχω δει και έχω δει...

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΟΜΩΣ????

Δεν έχω δει πουθενά μία αναφορά για τους άλλους, όχι ψέματα, βλέπω πολλές αλλά συνήθως όταν αυτοί πεθαίνουν.

Ας το πάρουμε από πιο πριν. Μήπως ο καθένας από μας, δεν διατηρεί το δικαίωμα να είναι κακός, άσχημος, μαλάκας, παιδεραστής, μισογύνης, φαλοκράτης, ρουφιάνος ή απλά ηλίθιος, ασχέτως από το επάγγελμα του??

Σας ρώτησε κανείς κατά τη διάρκεια συνέντευξης για κάποια δουλειά, αν σας αρέσει βαράτε ενέσεις στις φλέβες σας?? Αν το κάνατε και σας ρωτούσε θα του το λέγατε?? Αν του το λέγατε θα σας έδινε τη δουλειά??

Εσείς σε κάθε περίπτωση θα ήσασταν drug addicted. Άνεργος drug addicted ή εργαζόμενος one. Πόσους μαλάκες ξέρετε προζωπικά?? Πόσοι από αυτούς είναι δημοσιογράφοι??

Ο blogger είναι άλλο...μέσα από τη ζεστασιά του σπιτιού του ή κάποια ζεστασιά τέλος πάντω, γράφει τις ιδέες του. Γράφω όποια μαλακία θέλω, χωρίς κόστος, αλλά μήπως επειδή είμαι ανώνυμος είμαι και ανύπαρκτος?? Και η ευθύνη τελικά ποιανού είναι, γιατί η ευθύνη δεν είναι φανταστικη, αυτή υπάρχει.Όλες οι μαλακίες πληρώνονται, όλες, με κάποιο τρόπο.

Ό άνθρωπος είναι πάντα. Δεν είναι η δουλειά του. Αν ο δημοσιογράφος είναι κακός άνθρωπος σίγουρα θα ψάξει και θα βρει τρόπους μέσα από τη δουλειά του για να εκφράσει την τάση του αυτή. Ο σουβλατζής και ο αστυνομικός επίσης. Και στο τέλος αυτό έχει σημασία. Τι να το κάνεις αν ο άνθρωπος έχει δις αλλά είναι ένα αρχίδι και το χειρότερο εις γνώσιν του??

Γίνεται να μη ζηλέψεις αυτόν που, αντί να είναι, έχει αρχίδια?? Που το κόστος του το μετράει όχι σε ευρώ αλλά σε αξιοπρέπεια, ταπεινοφροσύνη και μαγκιά?? Ποιον θέλεις για πρότυπο?? Θέλετε να ασχολείστε με τους άλλους, με γεια σας με χαρά σας, εγώ με αρχίδια δεν ασχολούμαι.

Θα σας πω και ένα μυστικό-ιστορία . Το 1994 όταν ήμουν στη σχολή ακόμα, συνειδητοποίησα ότι επειδή ήταν τριετής, θα έπρεπε να παρουσιαστώ φαντάρος την επόμενη χρονιά. Επειδή το χέρι της σχολής όμως το ένιωθα οικονομικά βαθειά από πίσω μου, δεν με έπαιρνε. Έβαλα λυτούς και δεμένους, όλους τους γνωστούς, οι οποίοι μου έλεγαν όμως "μπες εσύ και θα τα κανονίσουμε όλα, ζάχαρη θα περάσεις!!". "Τί λέτε ρε!!!". Το θέμα ήταν να μην μπω!!

Έτσι, και με μία σειρά από πολλές συγκυρίες, κατέληξα σπουδαστής στο πρώτο δημόσιο ΙΕΚ δημοσιογραφίας που ιδρύθηκε. Ενώ ταυτόχρονα είχα τη σχολή και δούλευα κοντά στον αμερικάνο έλληνα σκηνοθέτη ο οποίος δεν καταλάβαινε από κάτι άλλο εκτός από τη λέξη "δουλειά". Μεγάλο σχολείο ωστόσο. Έτσι λοιπόν, και με τη σκέψη όχι των απουσιών τόσο, όσο των παρουσιών, όποτε μπορούσα να πηγαίνω δηλαδή, ξεκίνησα στη δημοσιογραφική σχολή. Εκεί τρώω τρεις απανωτές κατραπακιές:

α) Με έπαιρνε το πολύ για οκτώ απουσίες το μήνα.

β)Αυτή η σχολή είχε το ίδιο περίπου ωράριο με την άλλη.

γ)Η Μαρία, σπουδάστρια και αυτή στη σχολή δημοσιογραφίας και big love (δεν το ξαναπάω σε γαμησιάτικα μην ανησυχείτε), η οποία όμως μου ξεκαθάρισε ότι: "επειδή για μένα είσαι πολύ έξυπνος, αν θέλεις να είμαστε μαζί μην κάνεις καμμιά μαλακία και δεν πάρεις το χαρτί δύο χρόνια που θα τραβιέσαι έτσι και αλλιώς εδώ μέσα."

Εγώ φυσικά βαριόμουνα ακόμα και την ώρα που έλεγα σε όλους τους καθηγητές ξεχωριστά, ότι "εμένα άλλη είναι η δουλειά μου, έρχομαι μόνο για την αναβολή, μη με ενοχλείτε και δεν θα σας ενοχλώ, θα κάνω ότι πρέπει ίσα ίσα για να περνάω στις εξετάσεις". Τι και αν μου έλεγαν ότι έχω δυνατότητες, εγώ είχα ήδη αποφασίσει τι θα έκανα στη ζωή μου. Πρέπει να σημειώσω ότι οι καθηγητές ήταν όλοι από την ΕΡΤ ή εφημεριδάδες με 20 χρόνια στην πλάτη τους, μιλάμε για "ιερά τέρατα" που τους άκουγες με το στόμα ορθάνοιχτο και ένιωθες ηλίθιος...αλλά εγώ ήθελα να είμαι στην άλλη πλευρά από τότε, για λόγους που δεν είναι του παρόντος post.

Το μυαλό μου ήταν στο τσιγάρο του διαλλείματος και στη Μαρία, ενώ ταυτόχρονα έτρεχα και για δουλειά και στην άλλη σχολή.

Τελικά :

Όταν τελείωσα με το καλό την ¨κανονική" μου σχολή, σταμάτησα μαχαίρι και την άλλη και πήγα φαντάρος (για 4 μήνες δεν πήρα πτυχίο δημοσιογραφίας, who knows??). Η Μαρία εξαφανίστηκε, ακριβώς όταν εξαφανίστηκα και εγώ από τη δημοσιογραφία.

Τέλος:

Θα θυμάμαι για πάντα όταν ακούω τη λέξη δημοσιογραφία τη Μαρία. Τις κουβέντες μας όταν βγαίναμε, τις αναζητήσεις και τις ανησυχίες μας. Αγνή, γελαστή, πανέξυπνη, θετική, πανέμορφη, μόνο με το καλό στο μυαλό της.

Έτσι βλέπω και τη δημοσιογραφία. Και έτσι είναι όλοι, όσοι την υπηρετούν σωστά.

Με αρχίδια δεν ασχολούμαι sorry...