Christmas Eve Επεισόδιον δεύτερον...The Matrix

Όλα ξαφνικά ήταν πολύ ξεκάθαρα. Οι ρόλοι έγιναν αμέσως διακριτοί. Δεν είμασταν εκεί που νομίζαμε. Το κυριλέ κτίριο που πολλοί παρομοίαζαν με τους "δίδυμους πύργους" της γειτονιάς δεν ήταν ότι έδειχνε...
"Ε ρε η κωλόγρια..." μονολογεί ο Ουδέποτας με βαριά προφορά. Οι υπόλοιποι κοιτάζονται απορημένοι. "Τι έγινε ρε Γιάννη, τι σου έκανε πάλι??", εκφράζει για όλους μας το ερώτημα ο Μάρκος..."Μα την είπα την ηλίθια ότι σήμερα είναι που θα πάρω τη μικρή να την ψωνίσω, γιατί μετά πάει στη μάνα της...πρέπει να πάω να την πάρω από το σπίτι, τι κάνουνε ρε γαμώτο...".
Παραμονή Χριστουγέννων, απλήρωτοι, με σχεδόν κατεστραμένη επερχόμενη βραδιά...τι άλλο χειρότερο μπορεί να συμβεί?? Α ναι, έχω ξεμείνει από τσιγάρα και το παιδί από το "ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ.." έχει ώρα να εμφανιστεί...
Αυτά σκεφτόμουνα, αντί να σκεφτώ το αμέσως πιθανό χειρότερο σενάριο. Το οποίο πραγματοποιήθηκε όταν άκουσα μια φωνή..."Ήρθε ο Πετρομήτσος με τη Θρήνη!!"
Τι σήμαινε αυτό?? Ανά χείρας κινητά, τσιγάρα, περιοδικά, -νομίζω οτι είδα και κάποιον με Gameboy- και βουρ για το λογιστήριο. Το λογιστήριο της εταιρίας σε pay day-ομολογουμένως σπάνιο φαινόμενο -, έμοιαζε με υποκατάστημα του ΙΚΑ στο κέντρο, στις 30 του μήνα. Ουρές μέχρι τις σκάλες, φάτσες σκυφτές από την αηδία για αυτό που ζούνε αλλά δε γμται...θα το ζήσουνε και αυτό...
Στο ένα από τα δύο γραφεία ο Πετρομήτσος έχει το ύφος του μακαρίτη Steve Irwin, όποτε έβγαζε το πόδι του από το στόμα του κροκόδειλου και έβλεπε ότι έναι ακόμα ένα κομμάτι...κανονικός νικητής!! και όντως, κανείς μας δεν μπορούσε να εξηγήσει πως έβρισκε τα λεφτά...καθυστερημένα πολύ, αλλά τα έβρισκε..
Ο Ταμ Ταμ ανάβει τσιγάρο και κάθεται σε ένα pc..."ρε συ, θέλεις το καινούριο crack για το πρόγραμμα "Designing your personal machine gun 7.0" που θα βγει πειραματικά σε δύο χρόνια??" και αρχίζει να το ψάχνει μανιωδώς...άλλωστε τί είναι δύο χρόνια??..αέρας περνάνε...
Ο Ουδέποτας κάθεται σε ένα γραφείο παίζοντας .."μι το ΓιουΕςΜπί!! σήμερα με το έφερε ο Ταμ Ταμ από τον Αδόλφο...τι κάνει αυτό τώρα??από που το γεμίζω με τραγούδια??"
Όλοι οι υπόλοιποι σιχτιρίζουμε την ώρα και τη στιγμή..."Πόσοι είστε?? ρωτάει ο Πετρομήτσος.." εμείς σαν μλκες τον κοιτάμε...η μοναδική ερώτηση που δεν περιμέναμε, αυτό βρήκε να ρωτήσει μέρα και ώρα που είναι?...βάζει ένα μαύρο χαρτοφύλακα πάνω στο γραφείο και τον ανοίγει..ο Ουδέποτας ανοίγει ένα drink και σε 15 περίπου δευτερόλεπτα τσαλακώνει το κουτί...η πληρωμή ξεκινάει...το δώρο μας έχει βγει ήδη από τη μύτη...
Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται η Θρήνη...η Θρήνη Τρομπόνη...το όνομά της ένας μύθος...χήρα, με ένα μοναχογιό τον οποίο κατά βάθος μισεί, αλλά θέλει μόνο εκείνη να μπορεί να ελέγχει...κανείς δεν ακουμπάει τον Αδόλφο, ούτε το κράτος, ούτε η αστυνομία, κανένας. Μπορεί όλοι να ξέρουνε, αλλά κανείς δεν έχει δικαίωμα να πειράξει το μικρό της Αδολφάκο...Ούτε ο Πετρομήτσος, το δεξί της χέρι, ούτε ο Ουδέποτας, το αριστερό...
Ο Αδόλφος πρέπει να φαίνεται και να είναι αυτό που λένε "το καλό παιδί". Αυτό που συνήθως λένε και μαλάκα. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που κληρονόμησε την περιουσία του πατρός του, αλλά κανείς δεν του είπε τί πρέπει να κάνει με αυτή..."Αααα ου Αδολφάκους..." λέει γελώντας ο Ουδέποτας..."αυτός μια χαρά τη βγάζει, ούτε άγχος ούτε μπάτσοι, όλα εμείς τα τραβάμε..ας όψεται η κωλόγρια..!"

Θα τη θυμάμαι αυτή την παραμονή Χριστουγένων. Όχι για αυτό που μου αποκαλύφθηκε, ότι δηλαδή τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, αλλά γιατί ξαφνικά και ταυτόχρονα συνειδητοποιήσαμε ότι όλα όσα βλέπαμε δεν ήταν πραγματικά...δεν υπήρχε τίποτα αληθινό σε αυτό που γουστάραμε...ας ήταν η δουλειά μας...και μάλλον τότε ήταν που αποφασίσαμε ότι έχουμε να δούμε πολλά ακόμα...

η συνέχεια στο επόμενο...