Περί εργασίας

Αρχικώς κάντε κλικ στη φωτογραφία...

Υπάρχουν δύο τινά. Ή να γράψω για τον Πετρομήτσο και το κέφι του (τουλάχιστον παραδέχθηκε ότι αυτό έκανε τόσο καιρό...) ή κάτι που διάβασα και "πολλάν με άρεσεν".Είναι του Διονύση Χαριτόπουλου και απλά λέει ολόκληρη την αλήθεια χωρίς πολλές σάλτσες. Μάλλον, εξηγεί και ποιο είναι το πρόβλημα...

Ε, είναι άδικο το δίλλημα...

Μοντέρνες δουλειές
Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά
εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από
του αγράμματου εργάτη. Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι
και στο εργοστάσιο· γι' αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δεν διανοήθηκαν ποτέ να
επικαλεστούν κάποια νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους.
Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη.
Αντιθέτως, οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα, των υπηρεσιών, δεν αρκούνται
στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν· αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόημα
σ' αυτό που κάνουν.
Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία.
Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας του αποσιωπάται συστηματικά και
προβάλλεται κατά κόρον σαν ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο. Οι
χρηματιστές κόπτονται για την "ανάπτυξη", οι διαφημιστές μοχθούν για την
"επικοινωνία", οι ασφαλιστές χτίζουν την "ασφαλιστική συνείδηση" κ.ο.κ.
Εξ ου και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα.
Η κοινωνία, που διευθύνεται από τους εγγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα
επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλμα τον αγρότη και τον εργάτη. Απόδειξη, ότι
τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές
συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη.
Ουδείς ζηλεύει τη μοίρα τους.
Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καριέρα σε κάποια από τις
μοντέρνες και αστραφτερές δουλειές. Αυτές έχουν πέραση· προσφέρουν υψηλές
αμοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στάτους.
Δεν υποψιάζονται καν πως η καριέρα είναι η δική τους κοιλάδα των δακρύων.
Για να πετύχεις σ' αυτές τις δουλειές, το παν είναι να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου.
Να είσαι αυτό που επιθυμεί ο άλλος να είσαι. Αλλού σε θέλουν τολμηρό και
επιθετικό και αλλού μετρημένο και αξιόπιστο. Οι απαιτήσεις αλλάζουν ανάλογα με
τον κλάδο· άλλο σέιλς κι άλλο φαϊνάνς. Αυτή την κωμωδία του αγκρέσιβ ή του
ριλάιαμπλ δεν θα σταματήσεις ποτέ να την παίζεις· αυτή θα σε κρατάει στη δουλειά.
Επίσης, από τη μέρα που θα εισέλθεις σε κάποιον κλάδο, θα πρέπει να ασπαστείς και
τις ιδεοληψίες του· σαν να μυείσαι σε θρησκευτική αίρεση.
Ο κλάδος υπεράνω όλων.
Είναι ο ιερός δεσμός που προστατεύει και ανυψώνει τα μέλη του, ασχέτως των
εσωτερικών ανταγωνισμών. Με αυτή τη συντεχνιακή αντίληψη της χειρίστης μορφής
οι "συνάδελφοι" θωρακίζουν την επαγγελματική τους ιδιότητα και διεκδικούν από
την κοινωνία διαρκώς και νέα προνόμια.
Μαζί με την είσοδο στην αγορά εργασίας των νέων επαγγελμάτων εισήχθη και η
δυτική νοοτροπία του ολοκληρωτικά αφοσιωμένου στη δουλειά του προτεστάντη. Ο
χρόνος που αφιερώνουν οι υπάλληλοι στην εταιρεία είναι τρομαχτικός.
Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά
εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από
του αγράμματου εργάτη.
Το καθορισμένο ωράριο θεωρείται παρωχημένη αντίληψη, και η αμοιβή για
υπερωρίες είναι αδιανόητη. Οι υπάλληλοι δουλεύουν εντυπωσιακά περισσότερες
ώρες από τις προβλεπόμενες από τον νόμο, απασχολούνται Σαββατοκύριακα και
αργίες χωρίς την ανάλογη αμοιβή.
Τα εξοντωτικά 12ωρα και 14ωρα δουλειάς είναι νον στοπ. Η μεσημβρινή σιέστα έχει
τεθεί πλέον και στη χώρα μας υπό διωγμόν· κατάντησε μομφή. Λένε "αυτός κοιμάται
μεσημέρι" εννοώντας πως είναι εκτός πνεύματος· εν ολίγοις ακατάλληλος.
(Αν οι επιστήμονες μπορούσαν να καταθέσουν δημοσίως για τις ευεργετικές
ιδιότητες του μεσημβρινού ύπνου, θα είχε καταρρεύσει προ πολλού το δυτικό
εργασιακό μοντέλο. Ο ύπνος του μεσημεριού είναι βάλσαμο για την ψυχική και τη
σωματική μας υγεία και, εννοείται, συμβάλλει καίρια στη μακροβιότητα. Είναι κατά
πολύ πιο απαραίτητος και ζωογόνος από όλες τις "χελθ" βιταμίνες, τα "σπα" και τις
λοιπές τεχνικές στήριξης του ανθρώπινου οργανισμού.)
Ο ευπρεπής μισθός και ίσως κάποιο ετήσιο μπόνους που παρέχουν οι εταιρείες στα
μοντέρνα εργατόσκυλα δεν αντισταθμίζουν τις ατελείωτες ώρες πρόσθετης δουλειάς.
Γι' αυτό υπάρχουν συνήθως και κάποιες έξτρα παροχές κολακείας· το ωραίο γραφείο
(με παράθυρο ή όχι, ανάλογα με τη θέση σου στην ιεραρχία της επιχείρησης) και
κάποιοι φανταχτεροί τίτλοι, που ουσιαστικά δεν σημαίνουν τίποτα. Προβιβάζεσαι σε
εξέκιουτιβ, σίνιορ εξέκιουτιβ, κοoρντινέιτορ, σουπερβάιζορ, νταϊρέκτορ, βάις
πρέζιντεντ, τσιφ, μέλος του εξέκιουτιβ μπορντ και άλλα του σωρού και χωρίς νόημα.
Η μακροβιότητα της καριέρας σε μια σύγχρονη εταιρεία κρίνεται από δύο βασικά
στοιχεία: την όλο και μεγαλύτερη "τρέλα" για δουλειά και το λόγιαλτι (την
πιστότητα) στην εταιρεία και στους στόχους της.
Επίσης, είναι απαραίτητο να συμμεριστείς κάποιες νέες "αξίες". Όπως το
σχιζοφρενικό "άλλο δουλειά κι άλλο φιλία", λες κι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει
αναστολή αισθημάτων. Ή το δόγμα ότι με κάθε θυσία πρέπει να φέρεις σε πέρας τη
δουλειά που σου ανέθεσαν.
Όλα αυτά καλύπτονται με την πρόστυχη στρεψοδικία του σωστού "επαγγελματία".
Που σημαίνει ότι, προκειμένου να γίνει η δουλειά σου, όλα επιτρέπονται· η δουλειά
προηγείται κάθε ανθρώπινου αισθήματος· φιλία, αγάπη, δίκιο, κατανόηση είναι
δευτερεύοντα.
Λένε "είμαι προφέσιοναλ" κι αυτό τα εξηγεί όλα.
Κι ο Αλ Καπόνε "προφέσιοναλ" ήτανε.
Μάλιστα, οι νέοι επαγγελματίες διηγούνται εμφατικά το παράδειγμα του Ωνάση που
φιλοξενούσε έναν φίλο του, επίσης εφοπλιστή, στη θαλαμηγό του. Ενώ έπαιζαν
τάβλι, ο άλλος του αποκάλυψε χαρούμενος πως έδωσε εντολή αγοράς δύο πλοίων
που μόλις είχαν βγει προς πώληση.
Ο Ωνάσης δεν φάνηκε να δίνει σημασία στην πληροφορία· συνέχισαν το παιχνίδι, μα
κάποια στιγμή σηκώθηκε, να πάει στην τουαλέτα, και άργησε λίγο. Όταν επέστρεψε,
ξανάπιασε τα ζάρια και είπε χαμογελαστός στον φίλο του πως τα πλοία που του είχε
αναφέρει τα αγόρασε μόλις πριν ένα λεπτό εκείνος.
Αυτόν τον κτηνώδη αμοραλισμό εννοούν όταν λένε "είμαι προφέσιοναλ".
Το πλέον ψυχοφθόρο για τον εργαζόμενο είναι πως πρέπει να δίνει κάθε μέρα
εξετάσεις. Τα σύγχρονα επαγγέλματα έχουν υψηλό βαθμό ανασφάλειας σε σχέση με
τα παραδοσιακά. Και απείρως σκληρότερο ανταγωνισμό· τόσο εξωτερικό, από άλλες
ομοειδείς εταιρείες, όσο και εσωτερικό, από άλλους καπάτσους που εποφθαλμιούν
την ίδια θέση. Ακόμη και το υψηλόβαθμο στέλεχος δεν αισθάνεται σιγουριά· πάει ένα
πρωί, και χωρίς καμία προειδοποίηση βρίσκει το γραφείο του στον διάδρομο.
Δυστυχώς στην ίδια λούμπα έπεσαν και οι γυναίκες.
Μέχρι πρόσφατα δεν επιδείκνυαν την ολοκληρωτική αφοσίωση των αντρών στη
δουλειά τους. Ως όντα πιο πολύπλοκα, αισθαντικά και ερωτικά, έδιναν μεγαλύτερη
σημασία στα αισθήματα και στις χαρές της ζωής.
Γι' αυτή την ανεξαρτησία τους η κοινωνία τις φιλοδώρησε εκδικητικά με σωρεία
κατηγοριών· άπιστες, ελαφρόμυαλες, ανεύθυνες, γλωσσούδες κ.λπ. Η χαρά και ο
ερωτισμός δεν συγχωρούνται στην παραγωγή. Τελευταίως μάλιστα, αν αποπειραθείς
στη δουλειά ένα πονηρό αστείο, κάποιο υπονοούμενο, καραδοκεί η εξευτελιστική
κατηγορία της "σεξουαλικής παρενόχλησης".
Αυτό κι αν είναι ευνουχισμός· σημαίνει "όσοι περάσετε αυτή την πόρτα αφήστε έξω
το φύλο σας".
Οι γυναίκες, στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν ένα ακόμη αντρικό οχυρό,
γίνονται κι αυτές "προφέσιοναλ" θύματα. Τυπικές, σοβαρές, με πολυάσχολο ύφος,
ασέξουαλ ντύσιμο, κάτι σκούρα ταγιέρ σαν αντρικά κουστούμια, λευκό πουκάμισο
και απομίμηση γραβάτας.
Έσβησε το χαμόγελο, το σκέρτσο και το παιχνίδισμα, που τις έκαναν αξιολάτρευτες.
Έχασαν το πλεονέκτημα της ζωής που είχαν έναντι των εξουθενωμένων από τη
δουλειά αντρών.
Ο Γκι Ντεμπόρ το έγραψε με συνταρακτική απλότητα: "Μόνο όσοι δεν δουλεύουν
ζουν".
Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας όλοι ξέρουμε ότι στον κόσμο δεν ήρθαμε για να
κάνουμε καριέρα, λεφτά και όνομα· ήρθαμε πρωτίστως για να ζήσουμε και, ει
δυνατόν, να αφήσουμε αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο απ' ό,τι τον βρήκαμε.
Αλλά δεν ζούμε. Κι αυτό μας τρελαίνει.
"Το άγχος, το στρες, ο φόβος, η ντροπή, η περιφρόνηση, η επιθετικότητα, η θέληση
της δύναμης γεννιούνται από μια καταπιεσμένη θέληση για ζωή". (Βάνεγκεμ)
Με την πιο κοινή λογική, όσες ώρες δουλεύεις, άλλες τόσες πρέπει να έχεις ελεύθερες
για να χαρείς αυτά που έβγαλες.
Όμως ο νέος άνθρωπος σπαταλά όλο τον χρόνο του, την ευφυΐα, την εφευρετικότητα
και τις εμπνεύσεις του υπέρ της καριέρας του και όχι της ζωής του. Ο ψυχισμός του
μολύνεται από αυτό το δηλητηριώδες αλισβερίσι. Φυσικώ τω τρόπω, το εξέκιουτιβ
τερατάκι γραφείου θα μεταφέρει μακάβρια το πάρε δώσε και στις προσωπικές του
σχέσεις:
"Αυτά έκανα για σένα, περιμένω ανταπόδοση".
Μοιραία οι λαμπρές καριέρες είναι πυραμίδες που θεμελιώνονται πάνω σε
προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες.

ΤΑ ΝΕΑ , 07/12/2002 , Σελ.: P35
Κωδικός άρθρου: A17510P351

PUTA ...JOURNALISMA LOCA....ΚΑΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΙΑ....

Όπως πάντα συμβαίνει, η αφεντιά μου αργεί να πάρει χαμπάρι τα θέματα που καίνε. Από blogs φίλων λοιπόν ενημερώθηκα για το κλείσιμο ενός τέτοιου, επειδή λέει το δημοσίευσε μία εφημερίδα που έκανε ένα αντίστοιχο αφιέρωμα. To blog έπρεπε να μείνει "μυστικό" δεν συνέβη λόγω του δημοσιεύματος και άλλα πολλά...Τούτου δοθέντος λοιπόν, έχει γίνει της πουτάνας στο χωριό μας, γιατί, επειδή έγιναν έτσι τα πράγματα, φταίνε οι δημοσιογράφοι φυσικά, για άλλη μια φορά.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσους δημοσιογράφους έχω γνωρίσει από το 1995 που εργάζομαι. Είμαι ο πρώτος που λέει ότι ναι, οι περισσότεροι είναι αλήτες και ρουφιάνοι. Είμαι ο πρώτος που λέει επίσης, ότι ναι, προκειμένου να έχουν τη "βόμβα", το αποκλειστικό θέμα δηλαδή, είναι χαλαρά διατεθειμένοι να σκοτώσουν και τη μάνα τους ακόμα. Έχω δει σοβαρούς επαγγελματίες να παρακαλάνε κλαίγοντας σαν κοριτσάκια για ένα μονόστηλο ή "μία λεζάντα έστωωω", γλείφοντας ταυτόχρονα από τον διευθυντή τους μέχρι τη γραμματέα του , και κοριτσάκια να ανοίγουν προσχαρή τα ποδαράκια τους για να το πετύχουν. Έχω δει "κολλητούς" να "δίνονται" για πλάκα στο βωμό της προαγωγής. Έχω δει και έχω δει...

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΟΜΩΣ????

Δεν έχω δει πουθενά μία αναφορά για τους άλλους, όχι ψέματα, βλέπω πολλές αλλά συνήθως όταν αυτοί πεθαίνουν.

Ας το πάρουμε από πιο πριν. Μήπως ο καθένας από μας, δεν διατηρεί το δικαίωμα να είναι κακός, άσχημος, μαλάκας, παιδεραστής, μισογύνης, φαλοκράτης, ρουφιάνος ή απλά ηλίθιος, ασχέτως από το επάγγελμα του??

Σας ρώτησε κανείς κατά τη διάρκεια συνέντευξης για κάποια δουλειά, αν σας αρέσει βαράτε ενέσεις στις φλέβες σας?? Αν το κάνατε και σας ρωτούσε θα του το λέγατε?? Αν του το λέγατε θα σας έδινε τη δουλειά??

Εσείς σε κάθε περίπτωση θα ήσασταν drug addicted. Άνεργος drug addicted ή εργαζόμενος one. Πόσους μαλάκες ξέρετε προζωπικά?? Πόσοι από αυτούς είναι δημοσιογράφοι??

Ο blogger είναι άλλο...μέσα από τη ζεστασιά του σπιτιού του ή κάποια ζεστασιά τέλος πάντω, γράφει τις ιδέες του. Γράφω όποια μαλακία θέλω, χωρίς κόστος, αλλά μήπως επειδή είμαι ανώνυμος είμαι και ανύπαρκτος?? Και η ευθύνη τελικά ποιανού είναι, γιατί η ευθύνη δεν είναι φανταστικη, αυτή υπάρχει.Όλες οι μαλακίες πληρώνονται, όλες, με κάποιο τρόπο.

Ό άνθρωπος είναι πάντα. Δεν είναι η δουλειά του. Αν ο δημοσιογράφος είναι κακός άνθρωπος σίγουρα θα ψάξει και θα βρει τρόπους μέσα από τη δουλειά του για να εκφράσει την τάση του αυτή. Ο σουβλατζής και ο αστυνομικός επίσης. Και στο τέλος αυτό έχει σημασία. Τι να το κάνεις αν ο άνθρωπος έχει δις αλλά είναι ένα αρχίδι και το χειρότερο εις γνώσιν του??

Γίνεται να μη ζηλέψεις αυτόν που, αντί να είναι, έχει αρχίδια?? Που το κόστος του το μετράει όχι σε ευρώ αλλά σε αξιοπρέπεια, ταπεινοφροσύνη και μαγκιά?? Ποιον θέλεις για πρότυπο?? Θέλετε να ασχολείστε με τους άλλους, με γεια σας με χαρά σας, εγώ με αρχίδια δεν ασχολούμαι.

Θα σας πω και ένα μυστικό-ιστορία . Το 1994 όταν ήμουν στη σχολή ακόμα, συνειδητοποίησα ότι επειδή ήταν τριετής, θα έπρεπε να παρουσιαστώ φαντάρος την επόμενη χρονιά. Επειδή το χέρι της σχολής όμως το ένιωθα οικονομικά βαθειά από πίσω μου, δεν με έπαιρνε. Έβαλα λυτούς και δεμένους, όλους τους γνωστούς, οι οποίοι μου έλεγαν όμως "μπες εσύ και θα τα κανονίσουμε όλα, ζάχαρη θα περάσεις!!". "Τί λέτε ρε!!!". Το θέμα ήταν να μην μπω!!

Έτσι, και με μία σειρά από πολλές συγκυρίες, κατέληξα σπουδαστής στο πρώτο δημόσιο ΙΕΚ δημοσιογραφίας που ιδρύθηκε. Ενώ ταυτόχρονα είχα τη σχολή και δούλευα κοντά στον αμερικάνο έλληνα σκηνοθέτη ο οποίος δεν καταλάβαινε από κάτι άλλο εκτός από τη λέξη "δουλειά". Μεγάλο σχολείο ωστόσο. Έτσι λοιπόν, και με τη σκέψη όχι των απουσιών τόσο, όσο των παρουσιών, όποτε μπορούσα να πηγαίνω δηλαδή, ξεκίνησα στη δημοσιογραφική σχολή. Εκεί τρώω τρεις απανωτές κατραπακιές:

α) Με έπαιρνε το πολύ για οκτώ απουσίες το μήνα.

β)Αυτή η σχολή είχε το ίδιο περίπου ωράριο με την άλλη.

γ)Η Μαρία, σπουδάστρια και αυτή στη σχολή δημοσιογραφίας και big love (δεν το ξαναπάω σε γαμησιάτικα μην ανησυχείτε), η οποία όμως μου ξεκαθάρισε ότι: "επειδή για μένα είσαι πολύ έξυπνος, αν θέλεις να είμαστε μαζί μην κάνεις καμμιά μαλακία και δεν πάρεις το χαρτί δύο χρόνια που θα τραβιέσαι έτσι και αλλιώς εδώ μέσα."

Εγώ φυσικά βαριόμουνα ακόμα και την ώρα που έλεγα σε όλους τους καθηγητές ξεχωριστά, ότι "εμένα άλλη είναι η δουλειά μου, έρχομαι μόνο για την αναβολή, μη με ενοχλείτε και δεν θα σας ενοχλώ, θα κάνω ότι πρέπει ίσα ίσα για να περνάω στις εξετάσεις". Τι και αν μου έλεγαν ότι έχω δυνατότητες, εγώ είχα ήδη αποφασίσει τι θα έκανα στη ζωή μου. Πρέπει να σημειώσω ότι οι καθηγητές ήταν όλοι από την ΕΡΤ ή εφημεριδάδες με 20 χρόνια στην πλάτη τους, μιλάμε για "ιερά τέρατα" που τους άκουγες με το στόμα ορθάνοιχτο και ένιωθες ηλίθιος...αλλά εγώ ήθελα να είμαι στην άλλη πλευρά από τότε, για λόγους που δεν είναι του παρόντος post.

Το μυαλό μου ήταν στο τσιγάρο του διαλλείματος και στη Μαρία, ενώ ταυτόχρονα έτρεχα και για δουλειά και στην άλλη σχολή.

Τελικά :

Όταν τελείωσα με το καλό την ¨κανονική" μου σχολή, σταμάτησα μαχαίρι και την άλλη και πήγα φαντάρος (για 4 μήνες δεν πήρα πτυχίο δημοσιογραφίας, who knows??). Η Μαρία εξαφανίστηκε, ακριβώς όταν εξαφανίστηκα και εγώ από τη δημοσιογραφία.

Τέλος:

Θα θυμάμαι για πάντα όταν ακούω τη λέξη δημοσιογραφία τη Μαρία. Τις κουβέντες μας όταν βγαίναμε, τις αναζητήσεις και τις ανησυχίες μας. Αγνή, γελαστή, πανέξυπνη, θετική, πανέμορφη, μόνο με το καλό στο μυαλό της.

Έτσι βλέπω και τη δημοσιογραφία. Και έτσι είναι όλοι, όσοι την υπηρετούν σωστά.

Με αρχίδια δεν ασχολούμαι sorry...

Whassapening man......

Η στάθμη στη λίμνη Πλαστήρα έχει πέσει στους 90 πόντους λόγω ανομβρίας. Τα περιστέρια έχουν χάσει το μπούσουλα και αντί για τον Μάιο, είπαν να αρχίσουν το ζευγάρωμα από το Γενάρη και κυνηγάει να στριμώξει ο απανταχού πίτσουνος την απανταχού πιτσούνα. Οι αρκούδες που έπρεπε ήδη να βρίσκονται σε χειμερία νάρκη έχουν χάσει τον ύπνο τους. Η κυρία Λουκά θέλει δώρο ένα i-pod nano...

Κάτι δεν πάει καλά, δεν ξέρω αν το πήρατε γραμμή. Πως γίνεται 23 Ιανουαρίου να νομίζουμε ότι μας έχει «πιάσει» η άνοιξη?? Τώρα κανονικά έπρεπε να σιχτιρίζουμε με το κρύο και την παγωνιά και να μετανιώνουμε που είπαμε το Σεπτέμβρη ότι βαρεθήκαμε το καλοκαίρι, ενώ αναπολούμε τις ωραίες καλοκαιρινές στιγμές που ζήσαμε στο νησί...

Αντί να βλέπουμε στις ειδήσεις την κοπή της πίτας των χειμερινών κολυμβητών, βλέπουμε κανονικούς-θερινούς-κολυμβητές να έχουν τιγκάρει τις παραλίες και μάλιστα κουβαλώντας όλα τα συμπαραμαρτούντα (τις πεθερές, το μικρό Δημητράκη, τα ταπεράκια με τα κιοφτεδάκια κτλ.). Οι καφετερίες (που λέγανε παλιά) γεμάτες, όλοι με γυαλιά ηλίου ελαφριά ντυμένοι, με ανοιχτά χρώματα, πολλά υγρά και τα συναφή...

Άντε, καλό μας καλοκαίρι...(αν και τώρα που κοίταξα έξω, σαν να έχει ομίχλη...)

Το blog αυτό δεν ήθελα να «καταντήσει» ημερολόγιο, του στυλ "σήμερα ήταν μία από τις ημέρες που θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μου...."
Όμως για κάποιο λόγο, βαρέθηκα να γράφω για τον Πετρομήτσο. Έτσι και αλλιώς είναι πολύ μακρινή εκείνη η εποχή και όπως συμβαίνει πάντα, έχω κρατήσει μόνο τα καλά. Τα οποία παρεπιπτόντως μου φαίνονται-πάλι-πολύ περισσότερα από τα άσχημα. Δεν έχασα, μάλλον κέρδισα, γενικώς λέμε...
Από την άλλη σκέφτομαι, ώντας και πρακτικός άνθρωπος, ότι δεν μπορώ να περιμένω πότε θα κάνει κάποια παπαριά του λόγου του, ώστε να έχω να γράψω. Βαρέθηκα να ασχολούμαι, πως το λένε??? Έχω πολλά περισσότερα θετικά πράγματα να στριμώξω στην κεφάλα μου, παρά την εικόνα εκείνου και της παρέας του. Πετρομήτσος τέλος, λοιπόν. Τουλάχιστον μέχρι να συμβεί κάτι συνταρακτικό και αξιοσημείωτο από μέρους του, που δεν το βλέπω σύντομα...
Από σήμερα δεν υπάρχει concept. To blog είναι ανοιχτό σε όλα τα θέματα, τόσο από μένα όσο και για για όλους σας. Αυτό σημαίνει ότι γράφω-ετε ότι θέλουμε. Τα blogs που μου αρέσουν είναι «χύμα», έτσι πρέπει. Όποιος δεν γουστάρει, φρεσκάρει και τα Αγγλικά του πατώντας το κουμπί που λέει «next blog». Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας που το να ασχολούμαστε με τον Πετρομήτσο φαντάζει, ηλίθιο τουλάχιστον. Έπειτα, σκέφτηκα ότι τα ημερολόγια δεν είναι καθόλου άσχημα. Δεν υπάρχουν πιο «συμβεβλημένες» με την πραγματικότητα καταστάσεις, από αυτές που τελικά μας συμβαίνουν. Αυτές που μετά από κανά μήνα τις λέμε και εμπειρίες. Ναι ναι, για αυτές αξίζει να γράφουμε. Είμαστε ότι ζούμε... (και όχι ότι τρώμε!).
Επίσης θα γράφω στην καθομιλουμένη(...αυτή που μιλάμε δηλαδή..), οπότε το λεξιλόγιο μπορεί να προκαλέσει και ξαναοπότε απομακρύνετε τα παιδιά από την τηλεόραση. Αυτά....

Παρασκευή 19/01/07, 02:40, Ν. Σμύρνη

"Ένα σφηνάκι για το δρόμο ρε!". "Ε, άντε βάλτα τι με κοιτάς?? Γιάννη κάνε ταμείο και πάμε για νάνι...και πες στη Δήμητρα να καθαρίσει το bar να είναι έτοιμο αύριο".
Προσγειώνεται μπροστά μου το δέκατο σφηνάκι tequila της βραδιάς. "Γεια μας! "
Το πίνω χωρίς να μου κάνει κάποια αίσθηση πλέον. Σήμερα πέρασα καλά. Ακόμα δεν μπορώ να το δω σαν δουλέιά αυτό το ευχάριστο διάλλειμα. Κάθε μέρα, νύχτα μάλλον, είναι διαφορετική. Αλλά, αν και φεύγω τόσο κουρασμένος, όταν ξαναμπαίνω στο μαγαζί γουστάρω και ξέρω ότι θα περάσω super. "Άντε καλό βράδυ!", φεύγω. Μπαίνω στο αυτοκίνητο.

Παρασκευή 19/01/07, 03:00, Βασιλήσης Σοφίας

Κίνηση ρε πούστη. Λες και είναι 11 το πρωί. Από την τελευταία φορά που συναντήθηκα με το κρεβάτι μου έχουν περάσει 22 ώρες. Άντε να δούμε πότε θα πάμε σπίτι μας...
Τα νεύρα που ξεκινούν από τους αμφιβληστροειδείς των ματιών μου και καταλήγουν στο ήδη θολωμένο κεφάλι μου σκανάρουν την περιοχή για μπλόκο-αλκοτέστ. Χτυπάει το κινητό. "Ναι?". "Έλα η Δήμητρα είμαι, μην πας από Μεσογείων γιατί έχει αλκοτέστ και δεν είσαι για τέτοια φάση τώρα...". "Ok ευχαριστώ τα λέμε tomorrow" απαντάω με όλη την πρωτοτυπία που κατάφερα να συγκεντρώσω εκείνη τη στιγμή. Πριν προλάβω καλά καλά να κλείσω το τηλέφωνο ακούω ένα μπαμ. Τον ξέρω αυτό τον ήχο, είναι τρακάρισμα, τον έχω ξανακούσει. Έξω από το Hilton μαζεύεται κόσμος, ένας ταρίφας τα «κατάφερε» πάλι, ευτυχώς χωρίς τραυματισμούς...Όμως ο άλλος «ψάχνεται» και έχουν βγει από τα αυτοκίνητα σε "θα σου γαμήσω..." mode. Τελικά πλησιάζουν και άλλοι, τους χωρίζουν "έλα, έλα ηρεμήστε, έχετε κόψει όλη την κυκλοφορία, πηγαίντε στη άκρη να πλακωθείτε..."
Και ξεκινάμε...

Παρασκευή 19/01/07, 03:07, Κηφισίας, Intercontinental, φανάρι.

Πορτοκαλί, κόκκινο, φρένο(έχετε δει τα νέα προστίματα??).
Όταν οδηγώ μετά τις 02:00, κάθε κόκκινο είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τσιγάρο...ανοίγω το παράθυρο...
"καλησπέρα" ακούω μια φωνή. "Καλημέρα" λέω στη φωνή και γυρίζοντας βλέπω την κάτοχό της...Περίπου 30-35, κυριλέ ύφος και στυλ...και...απίστευτη!! Κολλάω..."Από το Hilton είμαι δίπλα σου, μου λέει..."
"Sorry, αλλά είμαι πολύ κουρασμένος, λέω(τι να πω???), και επειδή μόλις σχόλασα και έχω πιει δύο ποτάκια δεν το κατάλαβα.
Πράσινο το φανάρι. Ωχ..Τώρα??. "Σταμάτα στην εκκλησία" μου φωνάζει, περνώντας μπροστά μου με alarm. Τι γίνεται ρε γαμώτο...προσπαθώ να καταλάβω αλλά εις μάτην. Όταν πάρκαρα με alarm πίσω από το 206 της("κλασσικάααα ρε μαλάκαααα!!!" θα έλεγε ένας φίλος μου) γνώριζα τα εξής: Σύμφωνα με τις έως τώρα εμπειρίες μου, που λέγαμε και πιο πριν, τρία ήντουσαν τα ενδεχόμενα:
α) Πετιούνται από τη γωνία 3 αλμπάνια-συνεργοί της με περίστροφα, με δέρνουν και μου παίρνουν λεφτά και αυτοκίνητο.
β) Ανταλλάσουμε τηλέφωνα, βγαίνουμε και τελικά αποδεικνύεται οτι ήταν η γυναίκα της ζωής μου που έλεγα ότι δεν υπάρχει...
γ) Κάποια από τις πρώην μου, έχει βάλει αυτή τη θεά να με «παίξει» και ξαφνικά θα πεταχτεί από τη γωνία αλα Cheaters κάνοντάς με ρεζίλι στους φίλους μου που θα έχει ειδοποιήσει από πριν για να με εκδικηθεί.
Αμ δε....
Δεν πήγαινε όμως κάπου αλλού το μυαλό μου. Τι συμβαίνει γαμώ την τρέλλα μου...?? Ανοίγει η πόρτα της. Θα προσπαθήσω να παραμείνω ψύχραιμος για να σας περιγράψω τί αντίκρυσα, και απευθύνομαι κυρίως στους άντρες εξ υμών. Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο..!!!
Μετά από το απαραίτητο για την ιστορία μας σχόλιο-κριτική συνεχίζω.
"Γιατί με κοιτάς έτσι??" μου λέει και συνειδητοποιώ ότι έχει περάσει ένα λεπτό χωρίς να έχω κάνει ούτε για λίγο επιστροφή στην πραγματικότητα. Αλλά από την άλλη δεν διακρίνω και κάτι ύποπτο... Ούτε αλμπάνια, ούτε κάτι άλλο περίεργο τελος πάντων. Αλλά κάτι πρέπει να πω, γιατί μέχρι τώρα είμαι σαν το Γιάννη το Μουγκό. "Σε ξέρω από κάπου ή απλά την πέφτεις στον κόσμο στο δρόμο??" Ωραία...κάλυψα παν ενδεχόμενον και πρόσθεσα και το στοιχείο του χιούμορ που πιάνει πάντα, σκέφτομαι...
"Όχι δεν με ξέρεις" μου λέει, "και απλά θέλω να με γαμήσεις απόψε...".
Η Κηφισίας εξαφανίζεται, βρίσκομαι σε μία ερημική τροπική παραλία, με κόκκινα νερά όπου ακούγεται το "What A Wonderful World". Κοιτάω μπροστά μου και εκείνη είναι ακόμα εκεί, αλλά στη θέση του προσώπου της υπάρχει ένα τεράστιο ερωτηματικό, το οποίο και με βοηθάει να ψελλίσω: "τι θέλεις να σου κάνω???" χωρίς να ενδιαφέρομαι αν δείχνω έκπληκτος, γιατί ναι, έχω μείνει μαλάκας!!
"Κοίτα" λέει "επειδή δεν θέλω να χάνω το χρόνο μου, όπως ούτε και εσύ το δικό σου φαντάζομαι, κατάλαβες τι σε ρώτησα??" Κουνάω το κεφάλι μου και θυμάμαι ότι πρέπει να κλείσω το στόμα μου. "Ναι" απαντάω, "κατάλαβα, αλλά θεωρείς ότι η κουβέντα που κάνουμε έχει κάποιου είδους λογική??". Μήπως έπρεπε να της πω καλύτερα ότι κατά τη γνώμη μου οποιοδήποτε σώφρον αρσενικό στον πλανήτη θα έπρεπε να ευνουχιστεί και να καταδικαστεί εις θάνατον αν της απαντούσε αρνητικά?? Πρέπει να δω που το πάει όμως, έχω συνηθίσει να μου τυχαίνουν όλα τα κουλά, δεν με νοιάζει, θα το πάω μέχρι τέλους ρε πούστη και ότι γίνει έγινε, σκέφτομαι τότε και επιτίθεμαι με όλα τα όπλα...τα οποία μάλλον όμως είναι αμυντικά...

Παρασκευή 19/01/07, 03:20, μέσα σε ένα μαύρο Peugeot 206, στην Κηφησίας με alarm...

"Είμαι η Ιωάννα, 34, γλωσσολόγος και μη γελάς!! θέλω να περάσω το βράδυ μαζί σου από όταν σε είδα, χωρίς καμμία δέσμευση και χωρίς τίποτα άλλο...σε κάλυψα??" μου λέει, "πες ότι είναι η τυχερή σου μέρα !!" γελάει...
Και φυσικά ήταν η τυχερή μου μέρα, αυτό εννοείται δεν χωράει συζήτηση. Αλλά κάτι δεν κολλάει, κάτι δεν μου αρέσει στην ιστορία. Όμως είπαμε, θα το πάω μέχρι τέλους..."οκ" της λέω, "έτσι και αλλιώς θα στη έπεφτα οπουδήποτε σε έβλεπα, οπότε με βγάζεις και από τον κόπο". "Πάμε??
Και πήγαμε...

Παρασκευή 19/01/07, 03:45 Κολωνάκι
"Εδώ μένω" βάζει το κλειδί σε ένα διαμέρισμα του τετάρτου. Από μέσα ακούγεται ένα σκυλί που από το γαύγισμα και μόνο, θα είμαι τυχερός αν είναι μικρότερο από τη γειτόνισα της Χάρυβδης..."Μείνε πίσω" με προειδοποιεί...
Το κεφάλι από το ομορφότερο αλλά και πιο υπερμεγέθες λυκόσκυλο που έχω δει ποτέ στη ζωή μου ξεπροβάλλει πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα με εμφανώς επιθετικές διαθέσεις για την πάρτη μου... "Κάτω Ιβάν" τον διατάζει, και μετά τον αγγαλιάζει και ο Ιβάν λιώνει...λογικό σκέφτομαι...τον νιώθω...
"Με προστατεύει το μωρό μου", μου λέει, "είναι το μοναδικό πλάσμα που νοιάζεται χωρίς να θέλει αντάλλαγμα, τον έχω από κουτάβι!"
Μακάρι η μοναδική απορία μου να ήταν η σχέση Ιωάννας-Ιβάν εκείνη τη στιγμή, αλλά όλα ήταν τόσο τρελλά που καρφί δεν μου καιγότανε και καμμία εντύπωση δεν θα μου έκανε αν η τύπισσα ήταν μάγισα, αστροναύτης, ιπτάμενος γιατρός...Αλλά είπαμε...μέχρι τέλους...
Το σπίτι απίστευτη χλίδα. "Του μπαμπά μου, χώρισε με τη μάνα μου όταν ήμουν 14 και από τότε δουλεύει στην επαρχία και το έδωσε σε μένα" γεγονός που δικαιολογούσε την ύπαρξη των τριών υπνοδωματίων σκέφτηκα...Μπροστά από ένα μεγαλοπρεπές τζάκι, που απορώ πως ξέφυγε από τον Κοκό στο Τατόι, υπάρχει ένα γυάλινο τραπέζι με μαρμάρινα πόδια...
Επάνω υπάρχουν δύο ποτήρια και ένα τεράστιο τασάκι όλα πεντακάθαρα..."λες και με περίμενες" της λέω, αλλά σε δεύτερο χρόνο συνειδητοποιώ το μέγεθος της μαλακίας που μόλις ξεστόμισα, γιατί αν δεν ήμουν εγώ θα ήταν άλλος, οπότε μπράβο στο κορίτσι που προννόησε..."Έφερα και το κρασί" είπε, "όχι άλλο αλκοόλ ρε πούστη..." σκέφτηκα.
Δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι θα επακολουθούσε, ούτε όταν είδα ένα ένα μαύρο ηχομονωμένο δωμάτιο με μαύρους τοίχους, το οποίο "είχε ο αδερφός μου γιατί έπαιζε drums", και είχε στη μέση ένα κρεβάτι με μαύρα σεντόνια και κάγκελα, μαύρα και αυτά.

"Σου αρέσω?" με κοιτάει στα μάτια, "Τρελλά..". "Χμμμ....σου αρέσει το σώμα μου??" "Ειδικά αυτό..." εξηγούμαι...
"Ωραία, γιατί θέλω να με δείρεις παντού, να το καταστρέψεις, να κάνουμε έρωτα και μετά να με πας στο νοσοκομείο", με μία κίνηση βγάζει τη μαύρη κολλητή μπλούζα και μένει γυμνή....αποκαλύπτωντας μελανιές σε όλο το σώμα που μάλλον όμως ήταν στο στάδιο της εξάλειψης γιατί είχαν σκούρο κόκκινο χρώμα.
Το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που βούλωσαν τα αυτιά μου και αυτά που μου είπε μετά τα θυμάμαι διαβάζοντας τα χείλη της. Της άρεσε το brutal, από δεκατεσσάρων χρόνων, ήθελε να της φέρονται βίαια. "Αν δεν με κλωτσήσεις στο στομάχι και να βγάλω αίμα από το στόμα μου, δεν μου αρέσει...θέλω ο άντρας να με βλέπει σαν σάρκα μόνο, τίποτε άλλο...να με ξεφτυλίζει να με πατάει στο πρόσωπο και να με βρίζει, και μετά, όταν τελειώσει, να μου φέρεται τρυφερά, σαν πατέρας....το καταλαβαίνεις???".
Μετά μου έδειξε και τα άλλα δωμάτια. Το ένα ήταν άδειο και παρατημένο σαν αποθήκη. Το άλλο, είχε ένα κρεβάτι γύρω από το οποίο υπήρχε η μεγαλύτερη συλλογή από βοηθήματα, όργανα βασανισμού, σωφρονισμού και άλλα τέτοια...μερικά δεν πάει το μυαλό σου ότι μπορεί να υπάρχουν πάντως...
Αλλά έτσι και αλλιώς, αυτό συμβαίνει με πολλά πράγματα...


Σάββατο 20/01/07, 11:00 το πρωί, σπίτι μου επιτέλους....

Δύο καφέ, δύο ζάχαρη, νερό, ανακάτεμμα έτοιμος, δεν είμαι και σε φάση gourmet τώρα.
Δεν έχω κοιμηθεί ακόμα φυσικά. Όμως αράζω στον καναπέ κάνω παρατηρήσεις και παίρνω σημαντικές αποφάσεις όπως:
Ποτέ να μην ξαναπώ τη φράση "τα έχω δει όλα".
Τίποτα και κανένας δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Τι άλλο θα μου τύχει...
Αν αυτός είναι μόνο ο Ιανουάριος του νέου έτους τι πρόκειται να επακολουθήσει...
Από αύριο θα αλλάξω το blog. Το βαρέθηκα...

That's Me.....

Water On Mars..

Όπως αποδεικνύεται, σύμφωνα με μεγάλα και έγκυρα ειδησεογραφικά πρακτορεία και sites του εξωτερικού, τελικά υπάρχει νερό στον Άρη.

Με τίτλο 'There Is Water On Mars" γίνονται εκτενείς αναφορές στις προσπάθειες της NASA και των αστροναυτών διαστημικών αποστολών προς αυτή την κατεύθυνση.

Από το site του CNN:

(CNN) -- Mission accomplished: NASA scientists say the Mars rovers have found what they were looking for -- hard evidence that the red planet was once "soaking wet." "We have concluded the rocks here were once soaked in liquid water," said Steve Squyres of Cornell University. He's the principal investigator for the science instruments on Opportunity and its twin rover, Spirit.

Εγώ παραθέτω την φωτογραφία, για του λόγου το αληθές.

Πηγή:http://antwrp.gsfc.nasa.gov/apod/ap050401.html

Περί blog(s) και άλλα...

Πέραν του οτι ο τίτλος είναι πιασάρικος (μεγαλό ποσοστό σε αποτελέσματα μηχανών αναζητήσεων etc.) το post αυτό γράφεται για κάποιο λόγο.

Επειδή πολλά εσυνέβησαν τις τελευταίες ημέρες, περί των blogs, του κλεισίματος του monitor, του ανοίγματος των αντι-monitor αλλά και άλλα πολλά, κάθησα και σκέφτηκα που λέει και το τραγούδι (λες και όρθια δυσκολευόταν να σκεφτεί η καλλιτέχνις...) ...

Σκέφτηκα γιατί είναι τόσο μεγάλη η μανία με τα blogs και γιατί αυτά κυριαρχούν στη καθημερινότητά μας.

Αρχικά, θεώρησα ότι οφείλεται στη μοναξιά των ανθρώπων, στην απρόσωπη, απόμακρη και κακούργα-πιο πολύ από ποτέ-κοινωνία που μας έχουν αναγκάσει να ζούμε.

Είναι πολύ ωραίο, αλλά και εύκολο, το πρωί που ξυπνάς να φτιάχνεις καφέ, να ανάβεις τσιγάρο και να ανοίγεις τον πισί σου για να διαβάσεις αυτό που δημιούργησε ο ¨φίλος¨ σου την προηγούμενη νύχτα, που μάλωσε με τη γκόμενα, είδε Ευαγγελάτο, πήγε σε μια συναυλία, ότι ήθελε έκανε τέλος πάντων.

Είναι πολύ εύκολο να το σχολιάσεις επίσης, ειδικά όταν μπορείς να το κάνεις ανώνυμα. Μα θα πει κανείς, μήπως και οι bloggers-ιδιοκτήτες επώνυμα γράφουν?? Υπάρχει κανείς που να κυκλοφορεί έξω συστηνόμενος ως kokkinos_laimhs, faia_oysia, Data_Behs??

Η μάλλον υπάρχει, και τον έχουν έξω?? ?Σαφώς και όχι...ανωνυμία και στις δύο περιπτώσεις λοιπόν...αυτό το κρατάμε.

Εκτός από την ανωνυμία το blog σου δίνει και μια άλλη δυνατότητα όμως...ικανοποίηση καλύτερα...Ε, πως να το κάνουμε, καλό είναι, αντί να διαβάζω μόνος μου αυτά που γράφω, να τα βλέπει και κανας χριστιανός για να καταλαβαίνω και εγώ που βαδίζω ως blogger αλλά και ως άνθρωπας....

Μήπως όμως αυτή είναι και η παγίδα?? Η προσπάθεια για συνεχώς μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα?? Μήπως έχουμε μπει σε μακρύ trip, τουτέστιν, μήπως υπάρχει έστω και ένα πολύ μικρό ποσοστό ¨άγχους¨ για το πόσοι θα μας διαβάσουν?? Μήπως και το monitor βοηθούσε προς αυτή την κατεύθυνση, ως η εταιρία μετρήσεων του Ελληνικού blogging?? Μπορεί και όχι. Τελικά καλό θα είναι να γίνουν πολλά τα monitor(s). Σίγουρα πάντως, καλύτερα να υπάρχουν πολλοί κοκκόροι και να αργεί να ξημερώσει, παρά να υπάρχει ένας και να τον πάρει ο ύπνος...

Τα blogs έχουν και κάτι άλλο. Αν π.χ εσένα σου αρέσει να ακούς Dave Brubeck καπνίζοντας ένα Cohiba και πίνοντας ένα 12άρι malt ή blended βρε αδερφέ, σίγουρα θα βρεις ένα blog για να το πεις χωρίς να σε χλευάσει κανείς. Είναι πολύ πιθανότερο δε, αν ψάξεις αρκετά, να βρεις και ένα blog με τίτλο "Brubeckwhilesmokinganddrinking.blogspot.com" για να μιλήσεις και με άλλους που έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα με σένα. Καλά, που λέει ο λόγος, μην αρχίσετε τα search...

Τί θα γινόταν αν αντί να το γράψεις στο blog, τηλεφωνούσες σε έναν οποινοδήποτε φίλο σου και του έλεγες : "Μαλάκα είμαι σπίτι μόνος μου, δίπλα στο τζάκι, ακουώ Brubeck, καπνίζω Cohiba και πίνω και ένα 12άρι κρύσταλλο.." ?????

Στα τέτοια μου?? Και στα δικά μου και όλων μας βέβαια...

Καλή φάση τα blogs λοιπόν...ένα άλλο καλό που έχουν είναι οτι οι περισσότεροι άνθρωποι που γράφουν σε αυτά έχουν αυξημένο δείκτη ευφυίας...Για το τελευταίο δεν έχω στοιχεία, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πάθει σοκ με τον τρόπο και την ικανότητα που μπορούν να εκφράζονται οι ηλεκτρονικοί συγγραφείς και μάλιστα χωρίς να περιμένουν κανένα αντάλλαγμα. Δεν περιμένει κανείς να πληρωθεί για αυτό που γράφει και όμως το κάνει λες έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του όλα τα μύρια του κόσμου, να βγάλει από μέσα του το καλύτερο που υπάρχει... Είναι συγκλονιστικό ορισμένες φορές να βλέπει κανείς πως αντιδρά ο κάθε άνθρωπος στα ίδια ερεθίσματα. Ο ένας μπορεί να δει ένα δελτίο ειδήσεων και να συνεχίσει να τρώει και ο άλλος να γράψει-με αφορμή ένα θέμα του δελτίου- μία αράδα λέξεων που όταν τη διαβάσεις σου σηκωθώνεται άπασα τρίχα διαθέτεις. Creativity το λένε στα ξένα νομίζω. Αυτό που λείπει από όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις της πουτάνας της ζωής μας. Ίσως είναι ακόμα καινούριο το μέσο, ίσως στο μέλλον ¨βρωμίσει¨ και αυτό, δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι κάποιες φορές είναι τόσο δυνατό, όσο και ένα βιβλίο.

Και το αστείο είναι, οτι ο δημιουργός του πονήματος που διαβάζουμε κάθε φορά σε κάποιο blog, μπορεί να είναι αυτός που κόρναρε σαν μαλάκας το πρωί στο φανάρι ή αυτός που μας πέταξε τα σκουπίδια του μπροστά στην πόρτα μας. Δεν αποκλείεται, νομίζω...?????
Όμως ακόμα και αυτό μας ιντριγκάρει, αυτή η πλεύρα της ανωνυμίας.

Τί άλλο έχουν τα blogs...α, βέβαια είναι και λίγο εθιστικά, αλλά σάμπως και όλο το web δεν είναι?? Μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας σε μία μέρα στέρησης αγγίγματος πληκτρολογίου και ποντικιού?? Θα σας την έπαιζε στα νεύρα ίσως?? Σε όλους ημών μάλλον...

Τώρα, αν με ρωτούσατε ποιο είναι καλύτερο, δηλαδή να βγει κανείς με τους φίλους του μία βόλτα ή να μείνει σπίτι να διαβάζει και να γράφει στα blogs των άλλων φίλων του, σίγουρα θα σας έλεγα το πρώτο. Είναι σαν τον μύθο που λένε για την τηλεόραση. Η δύναμή μας δεν είναι το τηλεκοντρόλ, αλλά η πόρτα του σπιτιού μας. Όποτε θέλουμε, τη βροντάμε και βγαίνουμε έξω για να το κάψουμε, δεν αλλάζουμε απλώς κανάλι. Το να αλλάξουμε κανάλι αντιθέτως, θα μας βάλει πάλι στη διαδικασία της δύναμης με το τηλεκοντρόλ και όλο αυτό το πράγμα που καταλήγει σε ένα ατέρμονο zapping στην καλύτερη των περιπτώσεων...

Τι μας λες ρε Data Beh τώρα, δικαίως θα ρωτήσετε...Αφού και εσύ έχεις blog...και εσύ στο κόλλημα είσαι...και εσύ με το άγχος να βρίσκεσαι κοντά σε πισί ανά πάσα ώρα και στιγμή για να απαντήσεις σε κάποιο comment...Ττττςςςςςςς......Το μόνο που ισχύει, είναι ότι έχω αυτό εδώ το blog...Το να πάω δηλαδή για τέσσερις ημέρες στις Πρέσπες, χωρίς notebook και internet δεν θα το σκεφτώ καθόλου σε σχέση με το BigTimeRadio. Ξέρω ότι είναι πολύ καλύτερο(το πρώτο!). Όπως αντίστοιχα, ξέρω ότι είναι καλύτερο (πιο ουσιώδες μάλλον) το blogging παρά το zapping...Ανάλογα με το πού είσαι κάνεις αυτό που σε "παίρνει" σε κάθε περίπτωση. Θα σας πω ότι θα μου λείψετε, θα μου πείτε καλά να περάσω στο ταξίδι, θα πάω εις τας Πρέσπας, θα επιστρέψω, θα έχετε λακίσει οι μισοί και φτου και από την αρχή...Εκτός αν δείτε κανά post που θα ξεκινάει με foto μου στις Όχθες της Μικρής Πρέσπας και με σημερινή ημερομηνία..!! That's the story...

Εγώ αλλιώς το βλέπω το θέμα όμως...Το blog δεν το έκανα, ούτε για να τα χώνω στον Πετρομήτσο (σταματήστε να ρωτάτε, υπάρχει, όπως και ο Αη Βασίλης, αν τον θέλουμε πολύ υπάρχει...), ούτε για να ψυχοθεραπεύω τα κόμπλεξ μου (που σίγουρα θα έχω και εγώ, αλλά όπως όλοι δεν το παραδέχομαι) αλλά ούτε και επειδή έχω πολύ ελεύθερο χρόνο προς διάθεση.

Τον Πετρομήτσο τον έχω χεσμένο, όπως και αυτός εμένα φαντάζομαι και καμμία διάθεση να ασχοληθώ μαζί του δεν θα είχα εάν δεν μου έκανε εντύπωση ως φιγούρα περισσότερο και λιγότερο ως συμπεριφορά...Όσο για τα κόμπλεξ μου, εδώ ακόμα δεν ξέρω ποια είναι, θα έψαχνα για τη θεραπεία τους?? Για ελέυθερο χρόνο τα ξέρετε, ομοιοπαθείς είμεθα όλοι...

Το blog αυτό έγινε με αφορμή τον Πετρομήτσο, όχι με αιτία. Πως να σας το πω...μπορείτε να φανταστείτε σε έναν οδηγό ταξί να ανατίθεται να πλοηγήσει ένα τάνκερ 20.000 τόνων??

Μπορείτε να φανταστείτε το ύφος του στο τιμόνι?? Δεν θα ήταν απίστευτη η ψυχολογία αυτού του ανθρώπου?? Θα κρατούσε κανείς μεγαλύτερη κακία σε αυτόν τον έρημο τον ταρίφα που είπε ναι ή σε αυτόν που του ανάθεσε την πλοήγηση του βαποριού?? Όχι, όχι δεν μπορώ να κρατήσω κακία...συμπάθεια και συμπόνοια ναι...κακία όχι...Άντε, το πολύ πολύ να παραδεχθώ ότι επειδή ο Πετρομήτσος έχει ρεύμα το κάνω και για λόγους marketing...Τι έλεγα?? α, ναι για το blog...Λοιπόν ξέρετε τί μου αρέσει εμένα στα blogs και δη σε τούτο 'δω(επειδή είναι "παιδί" μου όχι τίποτα άλλο)?? Ό'τι για πρώτη φορά στη ζωή μου, γράφω χωρίς να δίνω δεκάρα τσακιστή για το τί θα πουν αυτοί που το διαβάζουν. Και ξέρετε γιατί?? Δεν είναι καθηγητές για να μου το διορθώσουν με τα μαλακισμένα κόκκινα στυλό τους, δεν είναι κακοπροαίρετοι κριτές που με περιμένουν στη γωνία να κάνω τη στραβή...Ξέρω ότι όταν πατήσω στο "publish" τό 'χασα.

Έφυγε από μένα, έγινε όλων και όταν λέμε όλων εννοούμε όλων. Και επειδή κανείς δεν πληρώνει για να το διαβάσει, οι απόψεις έχουν μία ουσία. Μάλλον όλες την ίδια ουσία...

Δεν έχει σημασία το σχόλιο (το comment ντε!) όσο η διαδικασία στην οποία μπαίνει ο άλλος για να το κάνει. Σαν να σου λέει, είμαι και εγώ εδώ, το καταλαβαίνω αυτό που μου λες γιατί έχω περάσει μία παρόμοια ιστορία. Αυτό είναι το ζουμί για μένα. Ούτε τί θα μου πει, αν θα βρίσει, αν θα γλείψει, αν θα γελάσει...Δεν με ενδιαφέρουν αυτά. Με ενδιαφέρει ότι ο άλλος (όχι ο προηγούμενος, άλλος είναι αυτός τώρα) αφιερώνει-σπαταλά-χαραμίζει κάποια λεπτά από τον πολύτιμο σίγουρα χρόνο του για να ασχοληθεί με την πάρτη μου.

Αυτό είναι το νόημα του blogging νομίζω... Τίποτα λιγότερο αλλά και τίποτα περισσότερο...publish.....gone......

Φρόνιμα.......Και διαβάστε το παρακάτω....

a. ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΝΑ ΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΑΝΑΠΑΥΣΗΣ.
b. H ΠΕΙΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΤΕΝΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΑΣ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ ΦΑΛΑΚΡΟΣ!
c. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ 4 ΛΥΚΟΙ ΚΑΙ 1 ΠΡΟΒΑΤΟ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ.
d. ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΥΝ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΤΑ ΞΕΡΟΥΜΕ.
e. ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΗΧΑ ΕΙΝΑΙ Η ΦΑΣΟΛΑΔΑ. ΜΕΤΑ ΘΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΒΗΞΕΙΣ
f. Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ .
g. Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΦΑΣΕΙΣ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ, ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ.
ΞΕΚΙΝΑΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΚΑΝΑΛΙΑ.
h. ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ. ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ.
i. ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΓΥΜΝΙΣΤΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΦΑΤΣΕΣ.
j. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΗΛΙΘΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ. ΕΤΣΙ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΝΩ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΦΤΩΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΗΛΙΘΙΟΣ.
k. Η ΤΥΧΗ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΑΛΛΑ Η ΑΤΥΧΙΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΥΠΟΜΟΝΗ.
l. ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΟ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΚΟΨΩ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ.
m. Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ.
n. ΚΑΝΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ: ΠΛΥΘΕΙΤΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΝΑ ΦΙΛΟ!!

P.S. Δεν είναι δικό μου-αν και πολύ θα το ήθελα-με το έστειλαν by e-mail...(όπως λέμε by bus, by taxi, bye bye ντάρλιν' ετσετερά ετσετερά....)

How did i spend my Holidays...by Petromhtsos

Τα σκόρδα δεν κολλάνε πουθενά, σας το λέω πριν ρωτήσετε...Αφήστε τα να παίζουν όμως, δεν ξέρει κανείς τί γίνεται...καλού κακού...

Έχω σε αποκλειστικότης την συνέντευξη...ή μάλλον Τη Συνέντευξη.

Όπως θα έχετε διαπιστώσει και από τον τίτλο, είναι η πρώτη συνέντευξη του Πετρομήτσου, και δόθηκε πριν από λίγες ημέρες εν όψει του νέου ανοίγματος και φυσικά της νέας χρονιάς...

Έχω την ελπίδα, σιγά σιγά, να καταφέρω να αποσπάσω λίγες κουβέντες και από τους υπόλοιπους "ήρωες" της ιστορίας μας.

Κατά τη διάρκειά της, ήταν παρόν μόνο ένα άτομο, εγώ δηλαδή, αλλά τον ξέρω τόσο καλά που είμαι σίγουρος ότι αυτές θα ήταν οι απαντήσεις του. Εξάλλου, όταν αυτός χρειάστηκε να αποφασίσει για μένα, ήμουν απών, επομένως μια χαρά ευχαριστημένος θα πρέπει να είναι...

Ερ: Λοιπόν, χαίρομαι πολύ που σας ξαναβλέπω...Ήταν η εορταστική περίοδος έτσι όπως την περιμένατε, γεμάτη με οικογενειακές στιγμές ευτυχίας, αλλά και στιγμές μακριά από το γραφείο και την πίεση της δουλειάς...??

Πετρ. Γεια χαρά σε όλους, ευτυχές το 7 και άκου να σου πω πώς έχουν τα πράγματα, γιατί πας και γράφεις μαλακίες στο blog, και μετά πρέπει εγώ να τις ξεκαθαρίζω...

Ερωτ. Μάλιστα πείτε μου...

Πετρ. Στις γιορτές δεν πέρασα καλά, γιατί βασικά δεν μ΄αφήσανε...για να καταλάβεις...Τη μέρα που θα έδινα το δώρο Χριστουγέννων, πλακώσανε και όλοι οι άλλοι που τους έχω διώξει και μου ζητάγανε τα ρέστα...

Ερ. Τα ρέστα ή το δώρο??

Πετρ. Το ίδιο είναι..όσο θα δουν το ένα θα δουν και το άλλο...Μού 'ρχονται που λες καμαρωτοί καμαρωτοί και μου στήνονται απόξω...ε, τι να κάνω και εγώ...

Ερ. Και τι κάνατε??

Πετρ. Ε, κάλεσα τα όργανα...αφου δεν έφευγαν με το καλό...

Ερ. Μα καλά, η αστυνομία τί είπε?? αφού είχαν δίκιο τυπικά...

Πετρ. Ναι δίκιο είχαν, αλλά εγώ είχα δει το κόλπο στις ειδήσεις το προηγούμενο βράδυ...το έκαναν σε κάτι εργαζόμενους σε μια κλωστουφαντουργία κάπου βόρεια...πήγαν και 'κει οι μάγκες και μπαστακώθηκαν έξω από το εργοστάσιο...

Ερ. Καλά, με τους δικούς σου εδώ τί έγινε?? Δεν δικαιούνται το δώρο??

Πετρ. Είπαμε, ναι...αλλά και εγώ δεν δικαιούμαι να έχω την ησυχία μου γιορτιάρες μέρες?? Εμένα με ρωτήσανε αυτοί αν έχω πρόβλημα?? Αν ειδα τα παιδάκια μου..??

Ερ. Ίσως είναι λίγο ατυχές το παράδειγμα...Εκείνοι δεν είναι στην ίδια μοίρα με σένα...

Πετρ. Τέλος πάντων ρε Πετρόμπεη πως σε λένε...

Ερ. Ντάτα Μπέη....

Πετρ. Ντάτα Μπέη μου που λες....το θέμα είναι ότι...ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΩ ΓΙΑ ΜΑΛΑΚΙΕΣ...το κατάλαβες?? πες το και σε όλους αυτούς να μη με ζαλίζουνε, ο Πετρομήτσος δεν πληρώνει για μαλακίες...

Ερ. Μαλακία το δώρο Χρισστουγέννων?? Η αστυνομία τι είπε..??

Πετρ. (Γέλια...) ε τί να πει, έχουν πάθει μεγάλη πλάκα με την πάρτη μου...!! Εγω φυσικά δεν σκάω μύτη μπροστά τους, αλλά μου τα λέγανε οι δικοί μου...Μαζέψανε στο τμήμα όλους αυτούς και εκείνη με τη σειρά τους μου κάνανε μήνυση για μή καταβολή του δώρου και παπαριές...

Ερ. Ξαναρωτάω....μα άδικο είχαν??

Πετρ. Δεν ξέρω τί ειχαν και τί δεν είχαν...ξέρω μόνο ότι τώρα έχουμε 2007...το δώρο που θέλουν είναι του 2006...ας ερχόντουσαν να το πάρουν...

Ερ. Μα ήρθαν...

Πετρ. Ναι ήρθαν αλλά έτρεχαν στα τμήματα για να μου κάνουν μήνυση...Μήπως πρέπει και να τους ψάχνω και να τους παρακαλάω για να τους δώσω το δώρο τους??

Ερ. Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι τί έκαναν??

Πετρ. Ευτυχώς οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, είναι άνθρωποι που κοιτάνε μόνο τη δουλειά τους...Δεν ασχολούνται με αυτά...

Ερ. Μα πως γίνεται αυτό?? Πριν από λίγο καιρό ήταν συνάδελφοι....

Πετρ. Ξέρω και 'γω...γίνεται....αφού δεν τους νοιάζει εγώ τι να κάνω??

Ερ. Δηλαδή, κανείς δεν σκέφτεται ότι στη θέση τους θα μπορούσαν να είναι εκείνοι??

Πετρ. Όχι, σου λέει ο άλλος, εγώ τα πήρα τα λεφτάκια μου?? Δεν πα να πνιγούνε οι άλλοι?? ας καθαρίσουν μόνοι τους...

Ερ. Και όλα αυτά περί συνδικαλισμού??

Πετρ. (πάλι γέλια...) Τι συνδικαλισμού ρε.....έχεις δει καμμιά απεργία να έχει γίνει στο μαγαζί μου??

Ερ. Μόνο μία νομίζω...

Πετρ. Ε, καλά αυτή έγινε για τα μάτια του κόσμου...και αν θυμάσαι ήταν γενική δεν έγινε μόνο σε μένα...

Ερ. Ναι σωστό αυτό το θυμάμαι...

Πετρ. Είδες?? Αφου σου λέω, τα έχω βρει με τα παιδιά...δεν με πειράζουν δεν τους πειράζω...καθαρά πράγματα...

Ερ. Και τι λένε για τα λεφτά που δεν δίνεις σε εργαζόμενους?? Δεν αντιδρούν??

Πετρ. Στην αρχή αντιδρούσαν...μετά που γνωριστήκαμε κατάλαβαν ότι έχω δίκιο...πιο μεγάλη ανάγκη έχω εγώ τα λεφτά παρά οι εργαζόμενοι...Τώρα είμαστε μια χαρά...με ειδοποιούν από πριν όταν είναι να με φοβήσουν με καμμιά απεργία...αλλά μου λένε από την αρχή ότι δεν θα γίνει τίποτα και ότι είναι για τα μάτια του κόσμου...Όλοι τσέπες έχουμε Ντάτα...

Ερ. Σωστό αυτό...αλλά το "όλοι" δεν περιλαμβάνει ακριβώς όλους...

Πετρ. Άμα ήταν έτσι εγώ θα ήμουνα φτωχός τώρα...όχι οτι έχω και καμμιά περιουσία δηλαδή...

Ερ. Και το μέλλον?? Πως περιγράφεται αυτό??

Πετρ. Όλα θα πάνε καλά...Τώρα που συνασπίστηκα δε φοβάμαι χάρο...Θα ανέβει το μαγαζί...

Ερ. Πώς ακριβώς θα γίνει αυτό??

Πετρ. Θα γίνει. Από μόνο του...Ευτυχώς έχω κρατήσει όλα αυτά τα άγια παιδιά που δεν μου λενε ποτέ όχι...

Ερ. Δεν σας λένε ποτέ όχι, ή σας λένε πάντα ναι??

Πετρ. (Γελώντας..) Ναι ναι...ποτέ...εδώ υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν από το σπίτι τους μέσω γραμμων broadband...τι παράπονο να έχουν??

Ερ. Και οι άλλοι που δεν δουλεύουν από το σπίτι τους??

Πετρ. Ε αυτοί ας προσέχανε...τώρα τί να πούνε...ας λέγανε από την αρχή άμα θέλανε...!!(Πάλι γέλια...) Τώρα χορεύουν!!

Ερ. Μια χαρά σας βλέπω...αισιόδοξο για το 2007...

Πετρ. Άκου να σου πω και να φύγω γιατί έχω να περάσω και από την τράπεζα...το 2007 μια χαρά θα πάει...αρκεί να ακούνε όλοι εμένα (σ.σ. τον Πετρομήτσο) και θα δείτε τί άνοδος θα έχουμε.

Ερ. Που την τοποθετείτε χρονικά αυτή την άνοδο??
Πετρ. Δεν ξέρω από αυτά που μου λες, αλλά θα το δεις...του χρόνου τέτοια εποχή, πάλι εδώ θα είμαστε και θα με ρωτάς...

Ερ. Ωραία...και τι θέλετε να ευχηθείτε στο προσωπικό σας??

Πετρ. Θέλω να ευχηθώ να συνεχίσουν το σύστημα "Yes Man" που τόσο καιρό μια χαρά ακολουθούν, ειδικά τώρα που έχω και τον συνιδιοκτήτη και είναι αρχή...Δηλαδή, αν χρειαστεί να ρίξουν κανά σφουγγαρισματάκι, κανά μερεμετάκι στις πόρτες, δεν έγινε και τίποτα...αυτά παντού γίνονται...

Α, επίσης τώρα που το θυμήθηκα αύριο έχω μία μετακόμιση και θα χρειαστώ κανά δυο ζευγάρια χέρια, φαντάσου ότι θα έρθει και ο Ουδέποτας που πήγε να μου την κάνει τελευταία στιγμή για δήθεν ταξίδι...περιμένω εθελοντές στο γραφείο μου γιατί αλλιώς θα πάνε σπίτια τους...να τους το πεις αυτό...

Ερ. Να είστε καλά, καλή χρονιά και καλά μυαλά..!!

Πετρ. Αυτό μου το είπανε και πέρυσι αλλά δεν έπιασε..!!!! (Πάλι γέλια...)

Holidays Are Gone...

Ωραία...κάναμε γιορτές, φάγαμε, ήπιαμε, ξεκουραστήκαμε, μαζί με εμάς και ο Πετρομήτσος με την παρέα του...Και τώρα τί?? "Καλά μυαλά" εύχεται ο λαός "Φχαριστώ" απαντάνε οι Πετρομήτσοι...και τώρα...τί??

Το σχέδιο προχωράει...μπορεί αυτό να μην είναι σαφές, αλλά προχωράει...

Οι αλλαγές έγιναν, εν ήδη ξεσκαρταρίσματος, έφυγαν οι "κακοί" και έμεινε η "αφρόκρεμα", οι άνθρωποι που θα κάνουν το Πετρομητσέικο να απογειωθεί, τόσο οικονομικά, όσο και ως όνομα εντός της -άγριας είναι η αλήθεια- αγοράς. Η παρέα είναι και πάλι έτοιμη για νέες περιπέτειες...

Stay tuned...